Reis mee met Ilse

einde van deze uitdaging

In mei heb ik de laatste bezoekjes uit Nederland gehad. Begin van de maand een lang weekend een vriend en het laatste weekend mijn zusje met haar vriend. Beide erg gezellig !!

Donderdag 31 mei was mijn laatste werkdag. Eerst had ik die dag nog een uitje met de hotelgasten naar Calpe. Het was prachtig weer en iedereen heeft genoten.

Woensdag kreeg ik van C te horen dat ik me donderdag om 16 uur op het dakterras moest melden. Nu had woensdag al een collega gezegd “tot morgen” terwijl ik wist dat ze vrij was. Dus ergens wist ik al dat er wat ging gebeuren.

Om 16 uur zat het dakterras vol met hotelgasten en revalidanten. Ook de collega en stagiaire die vrij waren, waren terug gekomen. Mijn andere Nederlandse collega had avonddienst dus zij was er uiteraard ook. C had voor muziek, chips, kaas en worst gezorgd. De kokkin had beneden in de keuken bittergarnituur klaar gemaakt. Na een korte toespraak kreeg ik mijn afscheidscadeau met allemaal “Benidorm dingen”. Een mok, magneet, fotolijstje, pen enzo allemaal van Benidorm. De foto van mij en de chauffeur was de dag ervoor tijdens het uitje stiekem gemaakt door een hotelgast. Ik heb er niets van gemerkt.

Daarna was ik nog 3 dagen vrij om in te pakken, op te ruimen, middagje op terras te zitten met de stagiaire en een middagje aan het strand te zitten met C (helaas was het rot weer dus van bakken op het strand kwam niets). Maandag om rond 8.30 uur ben ik vertrokken richting Andorra. Hier wou ik graag eens doorheen en ik was nu toch relatief dichtbij. Andorra is werkelijk 3x knipperen en je bent er weer uit maar wel mooi met bergen. De 2e dag heb ik Andorra achter me gelaten en richting één van de grootste natuurparken van Frankrijk gereden. Hier ging ik de bergen weer in. Alles ging tot nu toe goed. Dag 3 begon prima maar net voor Parijs begonnen de problemen. Google maps hielt er mee op….. En die was ik toch echt nodig om thuis te komen. Na verkeert gereden te zijn, gebeld met Nederland voor hulp. Telefoon opnieuw opgestart en ja hoor, met enige moeite wou maps weer een route laden. Doorgereden, langs Parijs gekomen (met een aantal file`s op de rondweg daar. Nu is dat het probleem niet maar mijn auto heeft een koellingsprobleem ontwikkeld. Zodra ik met een warm gereden auto, stil kom te staan, raakt mijn motor bijna direct oververhit. Ik zat dus niet echt rustig in die file. Op maps kon ik zien dat die best lang was. Trucje toegepast wat me ooit eens verteld was: Verwarming op de hoogste stand, blower vol aan, ramen naar beneden (en dan ook nog de zon met ruim 30 graden op je hebben brandend) en maar hopen dat de blower voor genoeg afvoer van warme lucht kan zorgen onder de motorkap. Zelf liep ik leeg van het zweten. Wonderbaarlijk genoeg heeft de motor zich perfect gehouden in de +10 km file.) en toen…… gaf maps het helemaal op. Internet had ik nog wel dus ik kon wel appen. Uiteindelijk ben ik via de app naar huis begeleid door mijn vader. Wat niet wil zeggen dat ik niet alsnog een paar keer verkeert reed…. `s Morgens om 8 uur vertrokken, 1298 km gereden die dag, `s avonds om 23.10 over. Toch maar goed dat ik geen hekel heb aan autorijden haha.

De hele terug rit was in totaal 2345 km geweest.

Ondertussen staan thuis (bijna) alle spullen weer op z`n plek en heb ik nog een weekje vrij voordat het werkzame leven weer begint.

In de weken voorafgaand aan mijn vertrek is het me meermaals duidelijk gemaakt dat ik ten alle tijden weer welkom ben. Ik sluit niets uit…….

Kort verhaaltje

Kort verhaaltje:

Uhm ja, wat valt er na dik 2 maanden nog voor een nieuws te melden…. Niet veel. Het dagelijks leven heeft zijn routine gekregen. Sociaal gaat het ook gezellig. Er waren 3 stagiaires, waarvan er nu 2 klaar zijn. Met hun heb ik geregeld afgesproken. Morgen gaan we nog 1x uit eten ter afscheid en zaterdag gaan ze naar huis. Binnenkort komt er wel weer een nieuwe maar lang zal ik haar niet meemaken. Verder spreek ik geregeld af met C voor een hapje en/of drankje.

Tegenwoordig staan er voor de hotelgasten vaak daguitjes gepland wat inhoud dat ik geregeld mee mag. Zo kom ik ook nog eens ergens waar ik zelf niet snel heen zou gaan zoals het stadje Calpe bijvoorbeeld. Al ben ik nu al 2x naar de palmentuin in Alicante geweest en heb ik de vuurtoren route van Albir zowel prive (2x) als met een uitje gelopen. Ik verwacht dat de palmentuin binnenkort wel weer op het programma zal staan haha.

Qua verzorging zijn de hotelgasten heel divers. Dit varieert van totale hulp bij douchen, aankleden, toiletbegeleiding enzo tot helemaal geen zorg. Het feit dat er 24 uur een beroep op de zorg gedaan kan worden is voor mensen dan vaak een reden om voor een zorghotel te kiezen.

Helaas komen hotelgasten soms ook lopend binnen en gaan ze met een nieuwe heup weg. Dit speelt momenteel. Vrijdag is deze mevrouw aangekomen, zondag struikelt ze over een lullig stoepje en maandag heeft ze een nieuwe heup gekregen. Ze ligt momenteel nog in het ziekenhuis en er wordt met familie overlegt of ze bij ons blijft revalideren (we zijn immers ook een revalidatie centrum) of dat ze gerepatrieerd word naar Nederland. Sneu als dit je overkomt op vakantie…

Begin april zijn mijn ouders een lang weekend geweest. Super gezellig !! We hebben gewandeld in Albir naar de vuurtoren, zijn naar de waterval van Algar geweest, even langs het stuwmeer van Guadalest geweest en hebben uiteraard over de boulevard van Benidorm geslenterd.

Zondag komt een vriend van mij een paar dagen over en eind deze maand mijn zusje en haar vriend. Kijk er naar uit !!

Tijd voor een update

Het is alweer even geleden dus tijd voor een update.

Inmiddels hebben de eerste hotelgasten van hun vakantie genoten. Elke door de weekse dag is er een uitje gepland. Dit kan een ochtend, middag of dag uitje zijn. Ochtendje naar de markt, dagje naar een palmentuin of een middagje wandelen in een mooi gebied. De meeste uitjes zijn `s middags. Omdat ik alleen dagdiensten draai, hoef ik met deze uitjes niet mee maar doet te collega van de avonddienst dit. Ik ben 1x met een daguitje mee geweest naar de palmentuin in Alicante. Dat betekend dat ik van 8.00 tot 10.30 uur bezig ben met wassen, aankleden en de bedden opmaken en daarna als begeleiding mee ga met de groep.

Momenteel zijn er even geen hotelgasten maar wel revaliderende gasten. Ik heb `s morgens dus gewoon mijn werk op de 4e etage en daarna ga ik weer naar de verpleegafdeling. Net zo als mijn eerste 2 weken. Vanaf volgende week zijn er doorlopend hotelgasten.

Natuurlijk heb ik af en toe ook een vrije dag. Zo ben ik een middagje wezen shoppen in Alicante. Via een bergroute ben ik er heen gereden. Verder ben ik met de Nederlandse stagiaire een middagje naar een baai geweest. Het zonnetje scheen heerlijk maar er stond een erg koude wind. Lekker ingepakt hebben we daar de middag gezeten. Om er te komen was even een dingetje. Google maps wou me met de auto een stukje over de boulevard leiden. Ik kon me niet echt voorstellen dat ik daar met de auto mocht komen, zo tussen alle mensen door dus op de half geïmproviseerde rotonde die er lag maar weer weg gereden. Auto langs de kant gezet en een andere route zoeken. Maar die bleek er niet te zijn, dit was echt de enige weg er naar toe. En op de foto`s van de baai had ik auto`s zien staan dus het moest kunnen. Na tig rondjes door de wijk (het is allemaal éénrichtingsverkeer en bij de 3e poging op de rotonde, reed er een auto voor mij die ook de boulevard opging. Oke…. Het mag dus echt…. dus wij erachteraan. Niet veel later stonden we op de plek van bestemming.

Maar ik vind het ook heerlijk om gewoon een dagje lekker thuis te zijn. Zeker nu het mooier weer is geworden. Gewoon lekker met een boek de hele dag in de zon.

Pasen schijnt in Spanje een hele happening te zijn met allerlei processies. C had opgezocht dat er afgelopen donderdag één zou zijn om 21.00 uur. Eenmaal in het oude centrum van Benidorm, bij de kerk, was er niets te beleven. Aldaar op het programma gekeken en zodoende kwamen we er achter dat we bij de verkeerde kerk stonden. Die kerk had vrijdag pas een processie. De processie van donderdag was bij een kerk 3 km verderop. Dit was ons te ver lopen. Bovendien was het al 21.00 geweest dus eer wij bij de juiste kerk waren, was de processie allang aan de gang. Ik heb toen een tour door het oude centrum gekregen en we zijn in een tapasbar beland waar we (te) lang hebben zitten kletsen. We moesten vrijdag beide weer werken, ik alleen om 8.00 uur, zij pas om 10.00 uur. Dat werd een kort nachtje voor mij.

Vrijdag zouden we een nieuwe poging wagen maar aan het begin van de avond had C geen puf meer (drukke week gehad op het werk, dit wist ik) en was ik dusdanig verkouden geworden dat de zakdoekjes niet aan te slepen waren (dat is gelukkig nu weer over).

Gister (ik was weer vrij) ben ik met C naar het stuwmeer van Gualalest geweest. We hadden haar honden meegenomen en daar lekker gewandeld. We wouden ook het dorpje bezoeken maar reden hier al stapvoets in vanwege de drukte. Ondanks een aantal grote parkeerplekken die dit kleine dorpje heeft, werd er zowel in als tot ver buiten het dorp aan beide zijden langs de weg geparkeerd, die geen brede berm heef. Gevolg…. verkeer van 2 kanten dat elkaar nauwelijks kan passeren. Ik durfde af en toe mijn hand echt niet tussen de spiegels te steken… Dit ook maar niet gedaan :P. Maar jemig… wat een ramp om weer uit het dorpje te komen. We hebben er dus niet veel van gezien. Een kilometer buiten het dorp parkeren en vervolgens polonaise lopen door het dorp leek ons niet wat. We zijn naar haar huis gegaan en daar lekker in de zon met haar vriend zitten barbecueën.

Nog een paar daagjes werken en dan komen mijn ouders !!!

De eerste (werk)week

De eerste (werk)week zit er op en wat een week was dat!

Het begon de zaterdag middag van aankomst gelijk al. Ik kreeg geen verbinding met wifi. Mijn 4G deed het erg beroerd maar net goed genoeg om de eigenaar te appen. Die heeft vervolgens de buurman gestuurd die op zijn buurt weer kwam melden dat zijn zoon straks zou komen om het probleem op te lossen. En inderdaad… het probleem is opgelost. Ik kreeg gewoon het wachtwoord van de buren. En zo internet ik nog steeds.

Maandag. Om 10 uur had ik een gesprek op het werk. Ik zou eindelijk de gene ontmoeten waar ik steeds mail contact mee had gehad (ik hou er niet van om ongevraagd mensen bij hun volledige naam te noemen, dus ik noem haar C ). Zij was op de dag dat ik voor sollicitatie was, ziek dus hadden we elkaar nooit ontmoet. Van haar kreeg ik alle benodigde papieren die ik nodig was straks. Ik moest om 11 uur op het politie bureau zijn voor het aanvragen van een NIE nummer (soort BSN). De procedure was me van te voren uitgelegd dus ik wist een beetje wat ik kon verwachten. Van de agente daar kreeg ik een formulier waarmee ik eerst naar de bank moest om te betalen. De bank zat redelijk dichtbij en ook hiervan had ik vooraf het adres gekregen. Binnen nummertje trekken en wachten. Eenmaal aan de beurt had ik het formulier niet ingevuld. Ergens had ik natuurlijk kunnen nagaan dat dit moest maar om me heen zag ik meerdere mensen met het zelfde formulier, ook oningevuld. Ik kwam immers alleen om te betalen, verder niet. Ik werd zonder pardon weggestuurd bij de balie maar hoefde gelukkig geen nieuw nummertje te trekken. Met hulp van google translate heb ik het formulier ingevuld en kon ik weer achter aan sluiten bij het rijtje wachtende mensen zonder nummertje. Na het betaalbewijs gekregen te hebben, kon ik weer terug naar het politie bureau. Daar was het erg rustig dus was ik zo aan de beurt. Alles wat ik in moest leveren, was in orde. Over 1,5 uur kon ik het NIE nummer op komen halen.

Omdat ik in het centrum was, ben ik naar de boulevard gelopen. Het was mooi weer en hoe verder ik richting strand kwam, hoe drukker het werd. Je kon nu al over de hoofden lopen, elk terrasje zat vol (en het zijn er heel wat), hoe zou dat hier in hemelsnaam zijn als het hoogseizoen is ?!?! Bij een toch nog leeg tafeltje ben ik neergeploft. Ik had uitzicht over de boulevard, het strand en de zee met de zon in mijn gezicht…. Zo hield ik het nog wel even uit! 1,5 uur nadat ik het politie bureau verlaten had, stond ik er weer en was mijn NIE klaar.

`s Middags zou ik nog even weer terug komen op het werk zodat ik mijn NIE kon laten kopiëren voor hun administratie. Ook zou ik nog een kort vervolg gesprekje hebben met C. `s Morgens hadden we beide niet zo veel tijd. Daarna boodschappen gehaald bij de Aldi. Het aanbod verschilt natuurlijk met Nederland maar het is een prima winkel.

Dinsdag was het stralend zonnig weer. Ik heb me op het balkon, in mijn eigen meegebrachte tuinstoel geïnstalleerd. Op de foto`s had ik alleen maar van die stapelbare stoelen gezien. Een verstelbare stoel leek me toch beter te zitten. Boekje erbij en relaxen maar…. Binnen de kortste keren had ik het zo warm dat ik in hemdje en korte broek zat. De warmte moet je hier wel echt van de zon hebben. Is de zon er niet, is het gelijk een heel stuk kouder. Op een zonnige dag kan het maar zo 23 graden worden, op een bewolkte dag mag je blij zijn met 16 graden.

Woensdag veelal binnen gezeten. De zon scheen niet en dus was het frisjes. Om 13.05 werd ik gebeld door C. Ik moest een nummer aan gaan vragen bij de Seguridad Social. In Spanje hebben ze nog een systeem vergelijkbaar met de ziekenfonds vroeger in Nederland. Dit kantoor sloot echter om 14 uur. Om 13.15 zat ik in de auto, 13.30 parkeerde ik in de parkeergarage, 5 minuten later had ik het kantoor gevonden. C had gezegd wat ik mee moest nemen alleen niet dat ik daar ook kopieën van mee moest. En ik had alleen een kopie van mijn NIE bij me, niet van mijn paspoort. Ik werd naar een postkantoor gestuurd. Zelfs met google maps raakte ik de oriëntatie kwijt op een erg groot kruispunt. Ik ben 3 keer overgestoken en nog snapte ik niet waar ik moest zijn. Ik bleek al vlakbij te zijn geweest. Eenmaal het postkantoor gevonden, was het 13.55 maar mooi dat daar de deur al dicht zat. Ik heb het maar opgegeven en ben rustig terug naar de auto gelopen, naar het werk gereden en daar gelijk kopieën laten maken.

Donderdag was mijn eerste werkdag. En eerlijk gezegd……. Ik zou niet weten waar ik moet beginnen met vertellen. Ik viel van de ene verbazing in de andere.

De Nederlandse collega heeft me van alles uitgelegd. De afdeling waar ik `s morgens tot 11 uur werk, is met revalidatie mensen. Dames en heren die meestal een nieuwe knie of heup hebben gekregen. Overwegend Nederlanders tussen de 65 en 75 jaar. 8 kamers totaal op de 4e etage. Ik weet niet goed hoe ik het moet verwoorden maar waar het in grote lijnen op neer komt is dat je als verzorgende hier alleen mag wassen en aankleden. Al het andere moet de verpleegkundige doen. Je hebt hier als verzorgende geen enkele verantwoording, laat staan dat je zelf na hoeft te denken of hoeft te handelen. Je mag verdorie nog geen pleistertje plakken over een schaafwondje, laat staan medicatie of andere verpleegtechnische handelingen. Wil iemand niet douchen / wassen…. moet je dit melden bij de verpleegkundige (afgekort vpk). Gaat iemand een dagje weg…. moet je dit melden bij de vpk. Wil iemand graag ontbijt op de kamer ipv in het restaurant omdat die net 2 dagen daarvoor geopereerd is en nog pijn heeft….. moet je toestemming vragen aan de vpk. Als iemand advies vraag over bv het wel of niet nemen van een paracetamol omdat ie pijn heeft……. ga je daar niet je advies over uitspreken maar bel je de vpk. Bij wijze van spreken moet je het de vpk nog melden als iemand een scheet dwars heeft zitten !! Licht frustrerend als je gewend bent zelf na te denken, zelf verantwoording te hebben en te nemen en zelf te handelen.

Om 11 uur ging mijn collega naar huis. Ik had met C afgesproken dat ik daarna nogmaals naar de Seguridad Social zou gaan. Hier was ik vrij snel weer van terug. Daarna moest ik me melden bij de verpleegkundige en zou zij mijn vertellen wat ik moest gaan doen. Ik mocht in het restaurant gaan helpen om mensen van de verpleegafdeling te helpen met eten. Ik werd gekoppeld aan een Spaanse collega die geen woord Engels sprak. Toen de eerste aan tafel het eten op had, werd die gelijk meegenomen om op bed geholpen te worden. En zo verdwenen er steeds meer mensen van tafel terwijl anderen nog aan het eten waren. Iets wat ik vanuit Nederland in ieder geval niet gewend ben. Na het eten was ik mijn collega kwijt en had ik geen idee wat ik nu moest gaan doen. Het woord “middag pauze” leken ze niet te kennen.

Vrijdag ging vrijwel hetzelfde alleen wist ik toen vanaf 11 uur al niet wat ik moest gaan doen. Ik heb de vpk maar gebeld maar ook daar werd ik niet veel wijzer van. Ik raakte in gesprek met een Nederlandse stagiaire die nu nog stage liep op de dagbesteding maar over een tijdje ook mee gaat draaien op de 4e. Om 12.30 werd ik gebeld dat ik maar moest gaan helpen in het restaurant. De bewoners hebben keuze uit 2 soorten voor- en hoofgerecht. De kokkin schept het op, wij serveren het bij de mensen. Later moeten we het bord weer afhalen, het liefst nog voordat de laatste hap is doorgeslikt.

Rond 13.30 werd ik gebeld door C met de vraag of hoe mijn Duits was. Nou.. dit is wel aardig dus ik werd verzocht naar de receptie te komen. Daar stond C op mij te wachten met een Duitse bewoonster (die alleen Duits sprak) van de verpleegafdeling. Zij moest naar de spoedeisende hulp en ik moest mee als tolk. Gelukkig bleef C de hele tijd bij me zodat ik niet zelf mijn weg hoefde te vinden in de Spaanse kliniek. We hebben gezellig 2 uur zitten kletsen tot het punt dat we mw achter moesten laten in de kliniek omdat ze opgenomen moest worden.

Zaterdag en zondag had ik te maken met een andere verpleegkundige. Deze sprak gelukkig iets beter Engels, was iets vriendelijker tegen me en gaf me na 11 uur iemand om met mee te lopen. Deze collega sprak gelukkig ook een aardig woordje Engels en nam me heel lief het verdere weekend op sleeptouw. Om 11.30 zegt ze ineens tegen mij dat ik pauze mag gaan houden, 15 minuten. Ik was helemaal verbaast dat ik tijd kreeg voor pauze !! Na mijn pauze bestond ons werk uit PG mensen uit hun rolstoel tillen(met z`n 2en) ongeacht of ze een sta-functie hebben of niet, op bed te leggen, incontinentie materiaal controleren en zo nodig vervangen en de persoon dan weer terug te tillen in de rolstoel. En dat voor het eten zo`n 6 keer. Vervolgens help je de mensen met eten. De PG afdeling heeft een eigen huiskamer en eten dus niet in het restaurant. NA het eten, moet iedereen natuurlijk naar bed voor siësta. En dus til je dan weer zo`n 6 x iemand van de rolstoel in bed. Vervolgens help je op de verpleegafdeling waar je ook nog zo`n 4 mensen in bed tilt. En tilliften zijn er gewoon he !! Niet in overvloed, maar ze zijn er. Maar gebruiken….. nee hoor, kost te veel tijd. Je had na 3 dagen dit doen, mijn rug moeten voelen… zucht.

Ze denken hier nogal rechtlijnig. Om zo en zo laat moeten we dit doen en zo en zo laat moet dit klaar zijn. Op zich is het best hard werken, maar de dagen vliegen voorbij.

Gistermorgen moest ik het voor het eerst alleen doen, mijn NL collega had een dagje vrij. Op mijn 2e dag drukte ze mij de telefoon al in de handen zo van `bel jij de vpk maar voor wondverzorging, maandag moet je het zelf doen`. Gelijk had ze natuurlijk en in Spaans-Engels gaf ik dan door wie er klaar was voor een nieuw pleistertje of bestelde ik in de keuken een ontbijtje (nadat mij collega voorgezegd had hoe de dingen heten zoals brood en melk).

De overdracht `s morgens is uiteraard in het Spaans. Iets waar ik geen touw aan vast kan knopen. Ik hoorde wel dat er iets gezegd werd over iemand van mijn etage maar kon niet opmaken wat. De verpleegkundige weet best dat ik geen Spaans spreek maar mij even in het Engels zeggen dat die persoon in het ziekenhuis is opgenomen vond ze blijkbaar niet nodig. Die conclusie heb ik zelf maar getrokken toen ik even bij hem om het hoekje wou gaan kijken en een leeg bed aantrof. Omdat hij al een paar dagen ziek was, keek ik er niet heel raar van op.

Wat me die eerste dagen opviel was dat als ik iets probeerde te zeggen in het Spaans en ik er even niet uitkwam, ze gelijk naar mijn collega keken en ik al niet meer de kans kreeg om het alsnog goed te zeggen of in ieder geval te proberen. Gaande weg lijkt het beter te gaan en lijken ze me meer een kans te geven. Collega`s beginnen ook vriendelijker te kijken naar me hahaha.

Over 2 weken komen de eerste hotelgasten aan en zal ik nauwelijks nog op de verpleegafdeling komen. Ik kijk er naar uit !!

Er valt nog zoveel meer te vertellen maar dan gaat dit echt een te lang verhaal worden.

Benidorm

Benidorm

De 2 weken vakantie in Cuba waren geweldig !! Wat een mooi land en wat een ontzettend leuke groep deze keer. We hebben Cuba echt van oost naar west gezien. Prachtig!

Eenmaal weer thuis in de kou, had ik nog ruim een week voordat ik op woensdag zou vertrekken. Behalve alles verzamelen en inpakken voor Spanje en een paar afspraken links en rechts, heb ik vooral veel niets gedaan. De dag voor vertrek heb ik de auto volgestouwd. De dag van vertrek nog even snel foto`s gemaakt van alles in de auto. Toen ik het voorportier opende vond Angel dat er nog net genoeg ruimte was voor haar. Voor ik het wist zat ze ook in de auto. Er was zo weinig ruimte dat ze zich niet eens kon omkeren. Ik had haar graag meegenomen maar wordt zij er gelukkiger van om straks 40 uur per week alleen in een onbekend appartement te zitten…? Ik denk het niet. Nu zit ze gewoon in haar vertrouwde omgeving bij mijn ouders waar ze “hond aan huis” is.

Na een rit van 2300 km, verdeeld over 4 dagen ben ik via west Frankrijk, door de Pyreneeën (waarbij een bergpas afgesloten was waardoor ik weer helemaal terug moest om een alternatieve route te nemen) en noord Spanje, gister middag eindelijk aangekomen in Benidorm. Het is voornamelijk provinciale wegen en snelweg geweest. Soms leidde de navigatie me ineens weer het platteland op over bijna onmogelijke weggetjes dat ik me soms echt afvroeg of deze weg me wel naar mijn eindbestemming zou brengen. Maar goed, ik had er zelf voor gekozen om de tolwegen te vermijden. Het laatste uur tot aan Benidorm werd ik nog even gigantisch door de bergen gestuurd. En laat ik nou niets leuker rijden vinden dan bergen !!

Mijn overnachtingen boekte ik meestal pas een 1,5 a 2 uur van te voren. Tis toch zo ideaal dat je tegenwoordig overal je mobiele netwerk kunt gebruiken. Ik deed dit bewust pas kort van te voren zodat ik niet door “moest” rijden terwijl ik misschien totaal op was.

Het was merkbaar dat ik zuidwaarts reed. Elke dag zat er een minder dikke laag ijs op de autoruiten. De laatste ochtend (ik was al in Spanje) heb ik helemaal niet meer hoeven te krabben. Wat niet wil zeggen dat het `s ochtends lekker warm was…. Wel heb ik elke dag volop zon gehad waarbij je merkt en voelt dat de zon hier echt al wel flink kracht heeft. Dat geeft wel echt een vakantie gevoel.

Aangekomen bij het appartement, moest ik de eigenaresse bellen die het dichtstbij woont. De ander woont waarschijnlijk verder weg. Er was me al medegedeeld dat zij geen engels sprak dus in mijn allerbeste spaans heb ik me aan te telefoon netjes voorgesteld en aangegeven dat ik bij het appartement was. Daar hielp ook gelijk mijn spaanse taalkennis op. Toen ze eenmaal arriveerde met de sleutels kwamen we met handen en voeten een heel eind.

Ik zit niet in Benidorm zelf maar in La Nucia Hills (niet te verwarren met Hollywood Hills of Beverly Hills). Het appartement dat ik gehuurd heb, ziet er precies zo uit als op de foto`s. Voor wie de foto`s gezien heeft…. de kleuren vallen op zich best mee. Het is namelijk nogal kleurrijk ingericht. Ik zal kijken of ik er wat foto`s van kan plaatsen binnenkort. Ik heb het gister wat opgeleukt met meegebrachte foto`s en dingetjes.

Alles bevalt me aan het appartement behalve dat de warm water boiler, voor mijn gevoel, met 5 minuten leeg is …. Dat wordt voor mij dus oefenen om in recordtijd te douchen. Ook is het balkon niet op het zuiden. Iets wat ik wel jammer vind. Ik heb nu tot ongeveer 14 uur zon op het balkon, waar ik vandaag maar eens dankbaar gebruik van heb gemaakt….. in mijn korte broek. En menig één weet…. als ik het warm vind, is het ook warm. Maar zodra de zon weg is, is het ook gelijk fris.

Morgen heb ik een afspraak op het werk. Dan krijg ik mijn contract en papieren waarmee in een NIE nummer moet gaan aanvragen bij de politie. Pas met dit nummer mag ik hier werken. Een NIE nummer is vergelijkbaar met het BSN nummer in Nederland. Hiervoor is voor mij een afspraak gemaakt, ook morgen. Zoals het me beschreven is, is het een fluitje van een cent maar op internet heb ik gelezen dat je hier rustig een halve dag voor uit moet trekken. Ik ga het zien morgen….

Iets wat morgen ook ff moet gebeuren is boodschappen doen. Op google maps had ik gezien dat van de 3 aldi`s die er hier zijn, er 1 geopend was op zondag. Die was alleen wel 10 km ver op. Nou ja, zo kon ik gelijk de weg een beetje verkennen. Daar aangekomen stond ik dus mooi voor een gesloten deur…… Er zijn genoeg supermarkten hier maar ik heb er onderweg maar 1 gezien die geopend was, maar toen ik het zag was ik er ook al voorbij en er was geen mogelijkheid tot omkeren. Het stikt hier van de rotondes maar niet als ik er één nodig ben!

Hasta la proxima semana (tot volgende week (of eerder/later))

Hoe het (weer) begon.....

Lang geleden dat er op dit blog wat gebeurd is. Echt reden was er ook niet toe. Tot nu.....


Na 1,5 jaar werken met een vast contract had ik inmiddels zoveel overuren opgebouwd dat ik daar toch al snel 4 maanden van vrij kon nemen. Uitbetalen van al deze uren vond ik zonde, ik ben immers geen onnodige sponsor van de belastingdienst. Ik had 4 maanden als zzp'er kunnen door werken maar ik wou graag iets speciaals, aparts doen met deze periode. Ergens in m'n achterhoofd lonkte het buitenland wel weer. Dat ik voor zo'n (relatief) korte periode niet overzees wou, was me gelijk duidelijk. Daarvoor vind ik de kosten te hoog (vliegticket en auto kopen/huren) en de periode te kort. Europa.... als me dat zou gaan lukken zou het mooi zijn. Lekker klimaat was wel een pré. Dan kom je al snel uit bij Portugal of Spanje.


Dit alles zal zo rond oktober vorig jaar zijn geweest.


De eigenaar van het zorghotel waar ik in Suriname voor gewerkt heb, heeft ook lang een vestiging in Alicante, Spanje gehad. Het leek me makkelijker binnen komen als ik de eigenaar al kende.Ik heb verschillende mailtjes en telefoontjes er aan gewaagd tot ik na 3 weken volharding eindelijk iemand aan de lijn kreeg die me totaaaaal ongeïnteresseerd liet weten dat ze niet iemand aannamen voor 3 maanden. In de tussentijd was ik er ook achter gekomen dat het zorghotel niet meer van hem was.


Balen !!! Maar ik geef niet zomaar op.


Na enig speurwerk op internet, vond ik een ander zorghotel in Alicante. Zonder eerst te vragen of ze voor 3 maanden iemand aannamen, heb ik gelijk een open sollicitatie gestuurd. Binnen 24 uur had ik een super enthousiaste reactie terug. Zo kon het dus ook !! Na wat heen en weer gemail, kwam het er op neer dat ik toch echt die kant op moest komen voor gesprek. Eind november ben ik geweest. Super zenuwachtig natuurlijk... Over het gesprek zelf had ik zo mijn twijfels achteraf. Dit kon wel eens op niets uitdraaien dacht ik nog.


Na een week in spanning te hebben gezeten, kwam het verlossende mailtje. Ik was welkom voor 3 maanden in de periode die ik aangegeven had. Ik had voor de zekerheid nog geen vrij genomen van het werk maar daar bleek het gelukkig geen probleem te zijn om mijn overuren op te nemen.


Appartementje is gehuurd, de auto gaat nog ff voor de apk (ga je met de auto ?!? Ja, ik ga in m'n uppie met de auto) en de spoedcursus Spaans zit er ondertussen ook op.


M'n (voorlopig) laatste werkdag heb ik ook gehad. Ik ga nu eerst lekker 2 weken op vakantie en ergens in week 8 vertrek ik naar Benidorm, Spanje om 1 maart te beginnen met werken en pas in juni terug te keren.


Mocht je het leuk vinden om ook deze buitenlandse ervaring te volgen... blijf dan vooral ingeschreven in de mailinglist.

Heb je wat minder interesse.. prima, geen probleem. Kijk dan even of je je zelf kunt verwijderen.

Sta je nog niet in de mailinglist ?!?! Schrijf je dan vooral in !!! Zo krijg je automatisch een mailtje als ik weer wat nieuws gepost heb.


Adios !!!




Een jaar Su

Een jaar Su,

Vandaag, precies een jaar geleden, arriveerde ik voor de 3e keer in Su om voorlopig niet terug te gaan. 12 Maanden….. met onderbreking van 5 weken vakantie natuurlijk….

Ondertussen ben ik nu een week terug, ben weer volop aan het werk en ondertussen ook al 2 feestjes verder. Een en al gezelligheid dus! Fijn om ook hier iedereen weer te zien.

Stom genoeg heb ik eigenlijk verder helemaal niets te vertellen. Ik heb een leuke vakantie gehad in NL. Het was fijn iedereen weer te zien. Ik vond het leuk om ff weer te werken en iedereen daar weer te zien.

Over een paar weken komt de “ hoofdzuster” uit de eerste blogverhalen 2 weken voor vakantie. Lijkt me ook erg gezellig. Haar en anderen die ik in Su heb leren kennen, heb ik tijdens mijn vakantie een aantal keer ontmoet. Erg leuk om ook hun weer eens te zien.

En verder…. ach, verder zie ik wel wat er op m`n pad komt.

Verrassing !!!!!

Verrassing !!!!!

Na een lange stilte durf ik eindelijk weer een verhaal op mijn blog te zetten.

Vorige week stond ik namelijk als verrassing ineens op het station van Raalte. Mijn familie wist van niets maar vele anderen wel. Door me rustig te houden op facebook en dit blog wou ik voorkomen dat iemand per ongeluk een reactie zou plaatsen en daarin zou verklappen dat ik kwam. Dat wou ik koste wat het koste geheim houden.

Toen ze in mei bij mij in su waren, wist ik eigenlijk al dat ik eerder terug zou willen dan pas feb 2016. Gewoon voor vakantie… Gewoon ff weer in mijn eigen huisje….. Gewoon ff weer thuis zijn…. Gewoon ff mijn hondje weer knuffelen. Dus….. zodra ik hun in mei op het vliegtuig gezet had, zat ik bij thuiskomst al op internet te zoeken naar een ticket, te berekenen of ik het allemaal zou kunnen betalen en wat dan de beste periode zou zijn om te gaan omdat ik in feb sowieso weer naar nl ga. Augustus / september viel redelijk in het midden van die periode dus dat zou het dan gaan worden. Laat augustus nu net een hele dure maand zijn om te vliegen omdat in su dan de vakanties beginnen…. Nou ja, dan nog maar wat dienstjes extra werken. Weken heb ik nog met twijfel gelopen tot ik eind juni de knoop heb doorgehakt. Begin juli heb ik geboekt.

Vanwege verschillende dingen die in september gaan gebeuren had ik besloten om 5,5 week over te komen. Maar ja…. Wat ga je 5,5 week doen als niemand erop gerekend heeft dat je komt…. Ik ga geen weken thuis zitten, niets doen. Dus…. heb ik internet afgespeurd naar een baantje. Laat nou mijn oude werkgever een vacature open hebben staan voor vakantiekracht… Wie niet waagt, wie niet wint! Ik heb keurig een sollicitatiebrief geschreven en op de dag van sluiting, eind juni, verstuurd. Na een week kreeg ik reactie, ze konden mijn hulp wel gebruiken voor de periode dat ik aangegeven had beschikbaar te zijn. Oke !!! Dat was dus ook geregeld. Om te voorkomen dat mijn oud collega`s zich zouden verspreken tegen een familielid, heb ik gelijk een berichtje in de groepsapp gezet met het verzoek om het stil te houden dat ik zou komen. Achteraf blijken ze dit geweldig gedaan te hebben, sommige collega`s die niet in de app zitten, wisten niet eens dat ik kwam hahaha.

3 Maanden heb ik niets kunnen zeggen, behalve tegen mensen die mijn familie niet kennen. Al die tijd heb ik kleine leugentjes om eigen bestwil moeten gebruiken. “Werk je niet te veel? Nee hoor, alles gaat prima” (werkelijkheid: ben moe). “Waarom schrijf je geen verhaal meer op je blog? Ach heb niets leuks te vertellen (werkelijkheid: ik durf niet!!)”. “Moet je werken vanavond? Ja, heb avonddienst (in werkelijkheid zat ik al achter de douane in de vertrekhal te wachten tot mijn vlucht ging)”.

SLM vloog mooi op tijd. Woensdag om 7.20 stapte ik het vliegtuig uit op Schiphol. Na de hele paspoortcontrole, douane, koffer halen, roken en treinkaartje kopen heb ik de trein van 9 uur gepakt richting het oosten des lands. De aansluiting op Zwolle miste ik omdat ik eerst nog dacht op het verkeerde station uitgestapt te zijn. Ik herkende helemaal niets terug. Na de vraag bij de conducteur gesteld te hebben, bleek ik toch goed te zitten. Ze hadden in de tussentijd flink verbouwd.

Een half uurtje later, maar nog steeds mooi op tijd kwam ik aan in Raalte. Tijd om te vertellen dat ik er was. Ik moest immers nog iemand bellen om me naar huis te brengen. Ik heb mijn vader gebeld op zijn werk met de mededeling dat er een verlaat verjaardagscadeautje op het station stond, dat ie dat zelf even op moest komen halen en thuis moest brengen. Niet veel later kwam hij aanrijden en werd ik thuisgebracht. Mijn zusje was thuis. Paps is eerst naar binnen gelopen, maakte een kletspraatje omdat het niet normaal is dat hij midden op de dag thuis komt. Even later ben ik in het zicht van haar gaan staan. Totale schok maar wel blijdschap bij haar toen ze me zag. M`n moeder was nog aan het werk en het zou nog wel even duren voordat ze thuis kwam. Snel hebben we mijn auto naar de garage gebracht voor apk zodat ik er snel gebruik van zou kunnen maken. In de trein had ik hem al uit de schorsing gehaald en een afspraak gemaakt bij de garage. Eenmaal weer thuis is mijn vader weer terug gegaan naar zijn werk en begon voor mij het wachten tot moeders thuis kwam. Ik ben rustig op de bank blijven zitten, uit het directe zicht als je de woonkamer binnen komt. Moeders en zusje maken een kletspraatje totdat mijn zusje tegen haar zegt dat ze een pakketje op de bank heeft gelegd voor haar. Mijn moeder loopt de hoek om, om op de bank te kijken, ziet mij zitten en schrikt zich rot. Geniaal….. al die verraste / geschokte / verbaasde reacties !! Alle 2 stelden ze als 1 van de eerste vragen hoelang ik bleef. Nou voorlopig ben ik er nog wel ff.

2 uur nadat ik de auto weggebracht had, belde de garage al. De auto was afgekeurd en reparatie zou meer kosten dan de auto waard was. Verdorie, daar had ik niet op gerekend!! Omdat ik nu maar tijdelijk hier was bood de garage me aan om een auto van hun te gebruiken. Er werd een regeling getroffen en zo heb ik nu toch de beschikking over een auto. Erg fijn dat dit allemaal kon maar balen was het zeker. Paar dagen later heb ik hem op marktplaats gezet en hij was eigenlijk gelijk verkocht.

Mijn 2e dag in NL begon het dorpsfeest in Raalte. Online had ik in su al een kaartje gekocht. Veel mensen weer gezien en gesproken. Ook mensen die nog niet wisten dat ik terug was. Ondertussen had ik het al wel op facebook gezet. Ook weer veel verbaasde gezichten, je ziet mensen kijken ‘is ze dat nu wel, of toch niet???’. Vrijdag heb ik het even rustig aan gedaan om vervolgens zaterdag avond weer helemaal los te gaan. Allemaal erg gezellig.

Maandag ben ik vast naar het werk geweest. Dan had ik vast iedereen weer gezien en gesproken. Bewoners gaan dan tijdens het werk minder vragen stellen waardoor ik gewoon kan doorwerken. Ook weer veel verbaasde gezichten. Van alle bewoners was er maar 1 die wist dat ik kwam. Zij had het via Riet uit su gehoord. De reacties waren geweldig. Voelde me helemaal welkom. Het was allemaal heel vertrouwd, alsof ik helemaal geen jaar weg ben geweest. Want op 2 weken na, was ik al een jaar daar weg.

Ondertussen heb ik mijn 2e werkochtend gehad. In vergelijking met su moet ik hier weer heerlijk giga hard werken. Ik geniet er echt van. Ik ben de routine wel lichtelijk kwijt merk ik maar wat enorm scheelt is dat er gewoon he-le-maal niets veranderd is (behalve een deel van de bewoners natuurlijk). Als ik wat zoek, kan ik het gewoon pakken omdat alles nog op dezelfde plek ligt. Echt alsof ik niet weg geweest ben!!

Verder heb ik voor mijn vakantie al heel wat afspraken gepland staan zoals familiedag, uit gaan met de meiden die ik in su heb leren kennen maar die hun tijdelijke periode daar er alweer op hebben zitten, dagje weg met een deel van diezelfde dames en mijn Surinaamse collega die momenteel ook op vakantie is in NL en dagjes uit / leuke dingen doen met familie.

De volgende keer zal ik weer wat eerder van me laten horen.

Toedeloe !!!