De eerste (werk)week zit er op en wat een week was dat!

Het begon de zaterdag middag van aankomst gelijk al. Ik kreeg geen verbinding met wifi. Mijn 4G deed het erg beroerd maar net goed genoeg om de eigenaar te appen. Die heeft vervolgens de buurman gestuurd die op zijn buurt weer kwam melden dat zijn zoon straks zou komen om het probleem op te lossen. En inderdaad… het probleem is opgelost. Ik kreeg gewoon het wachtwoord van de buren. En zo internet ik nog steeds.

Maandag. Om 10 uur had ik een gesprek op het werk. Ik zou eindelijk de gene ontmoeten waar ik steeds mail contact mee had gehad (ik hou er niet van om ongevraagd mensen bij hun volledige naam te noemen, dus ik noem haar C ). Zij was op de dag dat ik voor sollicitatie was, ziek dus hadden we elkaar nooit ontmoet. Van haar kreeg ik alle benodigde papieren die ik nodig was straks. Ik moest om 11 uur op het politie bureau zijn voor het aanvragen van een NIE nummer (soort BSN). De procedure was me van te voren uitgelegd dus ik wist een beetje wat ik kon verwachten. Van de agente daar kreeg ik een formulier waarmee ik eerst naar de bank moest om te betalen. De bank zat redelijk dichtbij en ook hiervan had ik vooraf het adres gekregen. Binnen nummertje trekken en wachten. Eenmaal aan de beurt had ik het formulier niet ingevuld. Ergens had ik natuurlijk kunnen nagaan dat dit moest maar om me heen zag ik meerdere mensen met het zelfde formulier, ook oningevuld. Ik kwam immers alleen om te betalen, verder niet. Ik werd zonder pardon weggestuurd bij de balie maar hoefde gelukkig geen nieuw nummertje te trekken. Met hulp van google translate heb ik het formulier ingevuld en kon ik weer achter aan sluiten bij het rijtje wachtende mensen zonder nummertje. Na het betaalbewijs gekregen te hebben, kon ik weer terug naar het politie bureau. Daar was het erg rustig dus was ik zo aan de beurt. Alles wat ik in moest leveren, was in orde. Over 1,5 uur kon ik het NIE nummer op komen halen.

Omdat ik in het centrum was, ben ik naar de boulevard gelopen. Het was mooi weer en hoe verder ik richting strand kwam, hoe drukker het werd. Je kon nu al over de hoofden lopen, elk terrasje zat vol (en het zijn er heel wat), hoe zou dat hier in hemelsnaam zijn als het hoogseizoen is ?!?! Bij een toch nog leeg tafeltje ben ik neergeploft. Ik had uitzicht over de boulevard, het strand en de zee met de zon in mijn gezicht…. Zo hield ik het nog wel even uit! 1,5 uur nadat ik het politie bureau verlaten had, stond ik er weer en was mijn NIE klaar.

`s Middags zou ik nog even weer terug komen op het werk zodat ik mijn NIE kon laten kopiëren voor hun administratie. Ook zou ik nog een kort vervolg gesprekje hebben met C. `s Morgens hadden we beide niet zo veel tijd. Daarna boodschappen gehaald bij de Aldi. Het aanbod verschilt natuurlijk met Nederland maar het is een prima winkel.

Dinsdag was het stralend zonnig weer. Ik heb me op het balkon, in mijn eigen meegebrachte tuinstoel geïnstalleerd. Op de foto`s had ik alleen maar van die stapelbare stoelen gezien. Een verstelbare stoel leek me toch beter te zitten. Boekje erbij en relaxen maar…. Binnen de kortste keren had ik het zo warm dat ik in hemdje en korte broek zat. De warmte moet je hier wel echt van de zon hebben. Is de zon er niet, is het gelijk een heel stuk kouder. Op een zonnige dag kan het maar zo 23 graden worden, op een bewolkte dag mag je blij zijn met 16 graden.

Woensdag veelal binnen gezeten. De zon scheen niet en dus was het frisjes. Om 13.05 werd ik gebeld door C. Ik moest een nummer aan gaan vragen bij de Seguridad Social. In Spanje hebben ze nog een systeem vergelijkbaar met de ziekenfonds vroeger in Nederland. Dit kantoor sloot echter om 14 uur. Om 13.15 zat ik in de auto, 13.30 parkeerde ik in de parkeergarage, 5 minuten later had ik het kantoor gevonden. C had gezegd wat ik mee moest nemen alleen niet dat ik daar ook kopieën van mee moest. En ik had alleen een kopie van mijn NIE bij me, niet van mijn paspoort. Ik werd naar een postkantoor gestuurd. Zelfs met google maps raakte ik de oriëntatie kwijt op een erg groot kruispunt. Ik ben 3 keer overgestoken en nog snapte ik niet waar ik moest zijn. Ik bleek al vlakbij te zijn geweest. Eenmaal het postkantoor gevonden, was het 13.55 maar mooi dat daar de deur al dicht zat. Ik heb het maar opgegeven en ben rustig terug naar de auto gelopen, naar het werk gereden en daar gelijk kopieën laten maken.

Donderdag was mijn eerste werkdag. En eerlijk gezegd……. Ik zou niet weten waar ik moet beginnen met vertellen. Ik viel van de ene verbazing in de andere.

De Nederlandse collega heeft me van alles uitgelegd. De afdeling waar ik `s morgens tot 11 uur werk, is met revalidatie mensen. Dames en heren die meestal een nieuwe knie of heup hebben gekregen. Overwegend Nederlanders tussen de 65 en 75 jaar. 8 kamers totaal op de 4^e etage. Ik weet niet goed hoe ik het moet verwoorden maar waar het in grote lijnen op neer komt is dat je als verzorgende hier alleen mag wassen en aankleden. Al het andere moet de verpleegkundige doen. Je hebt hier als verzorgende geen enkele verantwoording, laat staan dat je zelf na hoeft te denken of hoeft te handelen. Je mag verdorie nog geen pleistertje plakken over een schaafwondje, laat staan medicatie of andere verpleegtechnische handelingen. Wil iemand niet douchen / wassen…. moet je dit melden bij de verpleegkundige (afgekort vpk). Gaat iemand een dagje weg…. moet je dit melden bij de vpk. Wil iemand graag ontbijt op de kamer ipv in het restaurant omdat die net 2 dagen daarvoor geopereerd is en nog pijn heeft….. moet je toestemming vragen aan de vpk. Als iemand advies vraag over bv het wel of niet nemen van een paracetamol omdat ie pijn heeft……. ga je daar niet je advies over uitspreken maar bel je de vpk. Bij wijze van spreken moet je het de vpk nog melden als iemand een scheet dwars heeft zitten !! Licht frustrerend als je gewend bent zelf na te denken, zelf verantwoording te hebben en te nemen en zelf te handelen.

Om 11 uur ging mijn collega naar huis. Ik had met C afgesproken dat ik daarna nogmaals naar de Seguridad Social zou gaan. Hier was ik vrij snel weer van terug. Daarna moest ik me melden bij de verpleegkundige en zou zij mijn vertellen wat ik moest gaan doen. Ik mocht in het restaurant gaan helpen om mensen van de verpleegafdeling te helpen met eten. Ik werd gekoppeld aan een Spaanse collega die geen woord Engels sprak. Toen de eerste aan tafel het eten op had, werd die gelijk meegenomen om op bed geholpen te worden. En zo verdwenen er steeds meer mensen van tafel terwijl anderen nog aan het eten waren. Iets wat ik vanuit Nederland in ieder geval niet gewend ben. Na het eten was ik mijn collega kwijt en had ik geen idee wat ik nu moest gaan doen. Het woord “middag pauze” leken ze niet te kennen.

Vrijdag ging vrijwel hetzelfde alleen wist ik toen vanaf 11 uur al niet wat ik moest gaan doen. Ik heb de vpk maar gebeld maar ook daar werd ik niet veel wijzer van. Ik raakte in gesprek met een Nederlandse stagiaire die nu nog stage liep op de dagbesteding maar over een tijdje ook mee gaat draaien op de 4^e. Om 12.30 werd ik gebeld dat ik maar moest gaan helpen in het restaurant. De bewoners hebben keuze uit 2 soorten voor- en hoofgerecht. De kokkin schept het op, wij serveren het bij de mensen. Later moeten we het bord weer afhalen, het liefst nog voordat de laatste hap is doorgeslikt.

Rond 13.30 werd ik gebeld door C met de vraag of hoe mijn Duits was. Nou.. dit is wel aardig dus ik werd verzocht naar de receptie te komen. Daar stond C op mij te wachten met een Duitse bewoonster (die alleen Duits sprak) van de verpleegafdeling. Zij moest naar de spoedeisende hulp en ik moest mee als tolk. Gelukkig bleef C de hele tijd bij me zodat ik niet zelf mijn weg hoefde te vinden in de Spaanse kliniek. We hebben gezellig 2 uur zitten kletsen tot het punt dat we mw achter moesten laten in de kliniek omdat ze opgenomen moest worden.

Zaterdag en zondag had ik te maken met een andere verpleegkundige. Deze sprak gelukkig iets beter Engels, was iets vriendelijker tegen me en gaf me na 11 uur iemand om met mee te lopen. Deze collega sprak gelukkig ook een aardig woordje Engels en nam me heel lief het verdere weekend op sleeptouw. Om 11.30 zegt ze ineens tegen mij dat ik pauze mag gaan houden, 15 minuten. Ik was helemaal verbaast dat ik tijd kreeg voor pauze !! Na mijn pauze bestond ons werk uit PG mensen uit hun rolstoel tillen(met z`n 2en) ongeacht of ze een sta-functie hebben of niet, op bed te leggen, incontinentie materiaal controleren en zo nodig vervangen en de persoon dan weer terug te tillen in de rolstoel. En dat voor het eten zo`n 6 keer. Vervolgens help je de mensen met eten. De PG afdeling heeft een eigen huiskamer en eten dus niet in het restaurant. NA het eten, moet iedereen natuurlijk naar bed voor siësta. En dus til je dan weer zo`n 6 x iemand van de rolstoel in bed. Vervolgens help je op de verpleegafdeling waar je ook nog zo`n 4 mensen in bed tilt. En tilliften zijn er gewoon he !! Niet in overvloed, maar ze zijn er. Maar gebruiken….. nee hoor, kost te veel tijd. Je had na 3 dagen dit doen, mijn rug moeten voelen… zucht.

Ze denken hier nogal rechtlijnig. Om zo en zo laat moeten we dit doen en zo en zo laat moet dit klaar zijn. Op zich is het best hard werken, maar de dagen vliegen voorbij.

Gistermorgen moest ik het voor het eerst alleen doen, mijn NL collega had een dagje vrij. Op mijn 2^e dag drukte ze mij de telefoon al in de handen zo van `bel jij de vpk maar voor wondverzorging, maandag moet je het zelf doen`. Gelijk had ze natuurlijk en in Spaans-Engels gaf ik dan door wie er klaar was voor een nieuw pleistertje of bestelde ik in de keuken een ontbijtje (nadat mij collega voorgezegd had hoe de dingen heten zoals brood en melk).

De overdracht `s morgens is uiteraard in het Spaans. Iets waar ik geen touw aan vast kan knopen. Ik hoorde wel dat er iets gezegd werd over iemand van mijn etage maar kon niet opmaken wat. De verpleegkundige weet best dat ik geen Spaans spreek maar mij even in het Engels zeggen dat die persoon in het ziekenhuis is opgenomen vond ze blijkbaar niet nodig. Die conclusie heb ik zelf maar getrokken toen ik even bij hem om het hoekje wou gaan kijken en een leeg bed aantrof. Omdat hij al een paar dagen ziek was, keek ik er niet heel raar van op.

Wat me die eerste dagen opviel was dat als ik iets probeerde te zeggen in het Spaans en ik er even niet uitkwam, ze gelijk naar mijn collega keken en ik al niet meer de kans kreeg om het alsnog goed te zeggen of in ieder geval te proberen. Gaande weg lijkt het beter te gaan en lijken ze me meer een kans te geven. Collega`s beginnen ook vriendelijker te kijken naar me hahaha.

Over 2 weken komen de eerste hotelgasten aan en zal ik nauwelijks nog op de verpleegafdeling komen. Ik kijk er naar uit !!

Er valt nog zoveel meer te vertellen maar dan gaat dit echt een te lang verhaal worden.