Hallo allemaal,

De meesten van jullie kennen mijn verhaal ondertussen wel. Voor degene die het niet / of niet helemaal kennen volgt hier een uitgebreide versie:

In Maart 2014 ben ik voor een groepsrondreis 16 dagen in Suriname op vakantie geweest. De vakantie was super, de groep was super, het land was super, de bevolking was super, het klimaat was super (droge tijd) en (ook super) ze spreken er Nederlands! Een top-vakantie dus.

Al jaren loop ik met de gedachten om eens te gaan werken in het buitenland, eens kijken hoe dat is, hoe het daar gaat en een leuke ervaring opdoen. In eerste instantie had ik bij een hulporganisatie willen werken maar daar bleek ik het opleidingsniveau in de zorg niet voor te hebben. Bovendien had ik toen een eigen huis, een relatie en maakte ik graag verre reizen. Ik had natuurlijk een paar maand vrijwilligerswerk in bv Afrika kunnen gaan doen maar dat moet je veelal zelf betalen en ja… ik zat wel met een hypotheek die betaald moest worden. Financieel was dit gewoon niet haalbaar. Ik heb mij erbij neergelegd, er verder niet meer over gehad en het idee diep weggeborgen in mijn gedachten.

Tijdens deze vakantie in Su kwamen mijn diep weg gestopte gedachten weer boven dobberen. Eenmaal thuis ben ik er verder over na gaan denken. ‘Als ik dit nog steeds wil, zou Su wel een land zijn waar ik mij zou kunnen redden en thuis zou kunnen voelen’ dacht ik. Je begint op internet wat dingen uit te zoeken, wat kost huisvesting (antwoord: veel), hoe zit het met de visum aanvraag (enorme papierwinkel en voor je het weet ben je tig euro lichter) en heeft Su een minimumloon (antwoord: nee)? Daarna ben ik maar eens gaan kijken of er überhaupt wel banen in de zorg zijn daar. Nou, dat bleek geen enkel probleem. Ik heb 4 of 5 sollicitaties per mail verzonden, sommigen open, sommigen gericht op een vacature.

Ik wist ondertussen wel hoe het was om met een groep anderen in Su te zijn, maar wist niet hoe ik het er alleen zou vinden. Om daar achter te komen ben ik begin juni voor 2,5 week terug geweest (grote regentijd), alleen. Ik had een huisje gehuurd waar een fiets bij was. Nu is fietsen absoluut niet mijn hobby (zal niemand verbazen) en ze rijden er links maar ik ben er bewust een paar keer met de fiets op uit geweest. Het verkeer in Su is nog net geen nachtmerrie (in Afrika heb ik het erger gezien) maar echt veilig op een fiets voelde ik mij niet. Alles gaat over 1 weg, voetgangers, fietsers, brommers en auto`s. Stoepen zijn zeldzaam en van fietspaden hebben ze nog nooit gehoord. Ik heb dan ook de drukkere wegen vermeden. Als ik verder weg moest, belde ik gewoon een taxi.Mijn verblijfalleen is mij prima bevallen.

Tijdens mijn verblijf daar heb ik me suf gebeld en gemaild om afspraken te krijgen voor sollicitatie gesprekken. Ik had de mails met sollicitaties niet al te lang voor mijn 2^e vertrek verstuurd. 1 ding moeten jullie weten over Su…. de meesten hebben hier een instelling van “lukt het vandaag niet, komt het morgen wel en anders volgende week”. Ik had al wel 2 reacties op mijn sollicitatiemails. In 1 stond dat er binnen 14 dagen gereageerd zou worden en 1 waarin stond dat ze altijd zaten te wachten op personeel waarop ik reageerde dat ik in juni in Su zou zijn en graag een oriëntatie gesprek wou. Op het antwoord daarop heb ik 2 weken moeten wachten…… Verder heb ik nog een 3^e bedrijf een aantal keer gebeld die elke keer toezeiden dat ze die zelfde dag nog terug zouden bellen. Uiteindelijk kreeg ik half juli per mail het bericht dat ze op dat moment geen werk voor mijn hadden.

Wat mij wel gelukt was, was dat oriëntatie gesprek. Hier ben ik heen geweest, het was een goed gesprek maar ik hoopte ook nog op een gesprek ergens anders (dat bedrijf dat binnen 14 dagen zou reageren maar waar ik na 2,5 week zelf maar achteraan gegaan ben omdat ik nog niets gehoord had). Na veel gestress, gebel en heen en weer gemail heb ik op de laatste werkdag dat ik in Su was, een sollicitatiegesprek gehad bij het bedrijf waar ik mijn zinnen op gezet had. En ja hoor….. ik werd aangenomen !!! En dat zonder op dat moment iets te hoeven tekenen.

En toen had ik ineens een baan in Paramaribo, Suriname…. Slik…. Wat nu…..?

Ga ik dan echt mijn vaste baan die ik al ruim 11 jaar heb, opzeggen….? Ga ik echt mijn niet al te enthousiaste thuisfront (oke, mijn zusje was wel enthousiast) achterlaten….? Ga ik echt in mijn eentje dit avontuur aan….?

Durf ik dat…..? Wil ik dit echt doen….? Wat als ik het niet kan….? Wat als……?

Wat als…..? AAAAAAAHHHHH !!

Oke, geen paniek !!!!

Ja ik ga dit doen. Als ik het nu niet doe, gaat het er echt nooit meer van komen, nu doorpakken en niet zeuren. Er is geen hypotheek meer, geen relatie meer….. niets houd me nog tegen!

Mijn motto: Je kunt beter spijt hebben van dingen die je gedaan hebt, dan spijt hebben van dingen die je niet gedaan hebt.

Ik weet niet of ik de naam van het bedrijf hier mag noemen dus voor de zekerheid doe ik het maar niet. Het is iig een soort polikliniek / medisch centrum. Het loon is erbarmelijk laag. Huisvesting in Paramaribo is duur maar de levensmiddelen zijn goedkoper dan in Nederland. De prijs van woningen zijn wel gestegen de laatste jaren maar de lonen niet. Het verschil is dus groot.

Eind Juni was ik weer thuis en ben ik gelijk begonnen met de benodigde documenten te verzamelen voor mijn MKV (machtiging kort verblijf) aanvraag. Voor mijn vertrek had ik al half om half uitgezocht wat ik daarvoor moest doen. Deze had ik vrij snel in orde waardoor alles op de post naar het consulaat in Amsterdam gestuurd kon worden.

Een MKV is 3 maand geldig. Hoe het allemaal zit met verlengen enzo, weet ik niet maar daar word ik in Su mee geholpen als ik daar ben.

Momenteel is alles doorgestuurd naar Paramaribo en is het wachten op goedkeuring. Dit kan al met al 3 maand duren. Pas als mijn MKV binnen is, kan ik naar Amsterdam om bij het consulaat een inreisvisum te halen. Mijn vertrekdatum is dus afhankelijk van wanneer mijn MKV binnen is.

Ik krijg veel vragen over hoe ik daar ga wonen.

- Ik zou intern kunnen maar voel er weinig voor om 24/7 op mijn werk te zijn. Bovendien vind ik de huurprijs van een kamer daar wat aan de dure kant.

- Ik heb nog een lijntje uit staan via, via, via. Hier moet ik nog de huurprijs van horen.

- Er woont een kennis waar ik een tijdje mag logeren. Zij woont al ruim 40 jaar in Su.

- En ik kan een verdieping huren van een andere bekende. Helaas ligt deze woning aan de andere kant van de stad wat niet heel handig is.

Ik ben van plan om bij die kennis te beginnen en van daar uit verder te kijken. Zo heb ik de mogelijkheid om eerst woningen te gaan bekijken voor ik wat toezeg.

Groetjes Ilse