Al weer een week voorbij.

Wat gaat dat toch snel, ik ben hier nu al 3 weken.

Mijn 2e werkweek zit er op en ik val soms nog steeds van de ene in de andere verbazing. Hier tot in detail over uitweiden kan ik niet (met name over het mentaliteitsverschil), je weet immers nooit wie dit allemaal per ongeluk krijgt te lezen. Wel begin ik steeds beter de namen van collega`s te onthouden en kan ik beter inschatten aan wie je wel wat hebt en aan wie (soms totaal) niet. Dat is iets wat ik wel mis in het werk…… vertrouwen. Je vraagt of ze wat willen doen, zeggen “ja” maar aan het einde van de dienst kom je er achter dat het niet gedaan is zonder dat dit terug gekoppeld is. Dat ken ik niet…… Ik kom er dus achter dat je beter dingen gewoon zelf kunt doen, dan weet je tenminste dat het gebeurd is. Ook zoiets…. pauze houden… Kennen ze niet! In Suriname eten ze wanneer ze honger hebben en niet als hun gezegd word dat ze om 10 uur even mogen gaan zitten. Van de week zei ik tegen 2 collega`s dat ze wel even pauze mochten houden om 10.15 uur. “Als jullie dan om 10.30 terug zijn, kan ik pauze gaan houden”. Om 11 uur heb ik ze maar hevig geïrriteerd uit de personeelskamer gehaald en dan kunnen ze je ook nog met een schaapachtig gezicht aankijken waarbij bij mij echt het bloed naar mijn hoofd steeg van totale verbijstering.

Zonder blikken of blozen je ziek melden in een weekend dat je geen vrij kon krijgen gebeurd hier ook. Natuurlijk niet zonder consequenties. Zover kwam het niet omdat ze begin deze week per direct ontslag nam. Verder moet je elke dag maar afwachten of iedereen komt opdagen. Het schijnt ook wel eens te gebeuren dat iemand gewoon niet komt…

Rcr heeft een eigen ambulance (geïmporteerd vanuit Nederland). Van de week werd ik gevraagd mee te gaan om thuis iemand op te halen die opgenomen moest worden bij ons. Toen ik daar aankwam met de chauffeur bleek het gangetje naar de kamer waar mevr lag, te smal voor de brancard. Allerlei mensen hadden zich al verzameld om mevr helemaal naar buiten te tillen (mevr kon niet staan of lopen). Ik zag dit niet zo zitten, de gang was al te smal om met 2 personen naast elkaar te lopen. Ik had een rolstoel zien staan, dat leek me een beter vervoersmiddel om haar buiten bij de brancard te krijgen. Rolstoel naast bed gezet, iedereen in de aanslag om haar over te tillen…. Ik bedenk me geen moment, zet haar op de rand van het bed en dankzij de tilcursussen die ik soms tot vervelends toe heb gevolgd, draai/til ik haar zo in de rolstoel. Buiten nog een keer hetzelfde en mevr lag keurig op de brancard. Later hoorde ik dat de chauffeur mij wel vaker mee zou willen hebben. Mijn ego was weer gestreeld voor die dag hahaha. Vrijdag moest er een patiënt voor onderzoek naar een soort onderzoekscentrum. Bij dit soort dingen blijkt het personeel altijd mee te gaan. Deze patiënt moest ook met de ambu en de vraag was of ik mee wou. Maar natuurlijk wil ik dat wel, eens kijken hoe dat in zijn werk gaat. Stelde op zich niet zo heel veel voor maar was wel grappig om een keer te doen. Had ik dat onderzoekscentrum ook eens een keer gezien. Later die dag moesten 2 patiënten opgenomen worden in 1 van de 4 ziekenhuizen. Erg goede verhalen had ik van dit ziekenhuis niet gehoord dus ik heb mij een half uur voor het einde van mijn dienst, als het ware aangeboden om die ritten te doen, de avonddienst kon ook geen personeel missen. Ook al zou ik de overuren niet gecompenseerd gaan krijgen, ik wou gewoon graag eens naar dat ziekenhuis om te kijken. Maar oh oh oh, wat een armmoedige bende daar, ik was blij dat de liftdeuren open gingen toen we boven waren. Alles is van hout, als je 3e klasse verzekerd ben lig je met z`n 10en op een zaal zonder airco.

Ik zal even tekst en uitleg geven tussendoor: je verzekerd je hier in klasse`s. Klasse 1 is een eigen kamer, klasse 2 meer-persoons kamer, klasse 3 is zaal, mannen en vrouwen apart. In dit ziekenhuis is klasse 3 dus een zaal met 10 personen zonder airco, 1 tv per 5 patiënten en het enige wat je afscheid van de buurman / vrouw is een gordijn naast je. Bij Rcr is een 3e klasse kamer een 4 persoonskamer met airco, per 2 patiënten een tv, een aanrecht met koelkast en middenin een muur met doorgang waardoor je haast kunt zeggen dat je maar met 2 personen op kamer ligt. 2e klasse is 2 persoons zonder aanrecht maar wel koelkast en 1e klasse is ook zonder aanrecht maar verder wel met alles. Op de 3e klasse kamers in het Rcr is inderdaad ook de enige afscheiding van de buurman / vrouw een gordijn naast je. Even voor de duidelijkheid: niet rondom. De overbuur die ter hoogte van de doorgang in de muur ligt, kijkt dus alsnog bij jou in bed….. Ik moest laatst iemand een zetpil geven maar voelde mij erg ongemakkelijk. Niet vanwege de handeling maar wel de manier waarop ik geen privacy kon bieden. Navraag leerde mij dat dit heel normaal is in dit land. Ik vond het maar raar.

Het ziekenhuis waar die patiënten heen gebracht moeten worden enige ziekenhuis dat nog niet eens een emailadres heeft !! Dat is toch ondenkbaar !! Bij de 2e patiënt die we brachten ontstonden er ineens problemen. Het ziekenhuis wist niets van patiënten vanuit Rcr, ik was niet eerst langs het opnamebureau geweest, dit was de 2e al die we maar zo op de afdeling brachten en weet ik wat nog niet allemaal meer. Oke, prima, dan loop ik toch even naar het opnamebureau om de patiënt aan te melden…. Geen probleem leek mij. Nou daar kreeg ik nog veel meer te verduren. Op een gegeven moment kreeg ik zelfs de indruk dat ze bijna ging zeggen dat we de patiënt weer mee terug moeten nemen, nou ik dacht het niet! Dat zou dan voor hem al de 2e keer zijn die dag. Die ochtend was hij geweest voor onderzoek en toen werd al besloten dat hij opgenomen moest worden. Dit kon volgens de verpleegkundige aldaar niet omdat hij geen verpleegkundige overdracht bij zich had dus hebben ze de patiënt mee terug moeten nemen (was andere patiënt dan waar ik `s morgens mee was geweest voor onderzoek). Ik heb de chauffeur gebeld dat hij mij maar even moest komen helpen in mijn verhaal. De chauffeur zei later ook dat hij nog nooit langs het opnamebureau heeft hoeven gaan. Maar goed, bleek dus dat de arts die hun ingestuurd had, niet de juiste procedure gevolgd had. Alles is goed gekomen en de patiënten mochten blijven. Die ambu ritjes zijn leuk om te doen. De chauffeur zou graag vaste mensen mee willen. Ik kan dit waarschijnlijk niet zijn want “dan word ik voorgetrokken” in de ogen van de Surinaamse collega`s.

Ondertussen was het zo rond 17.30 uur dat we weer terug waren. Ik kwam een Nederlandse collega tegen die met een andere nieuwe nl collega (die dag begonnen)wat ging eten, of ik zin had om mee te gaan. Maar natuurlijk! Uiteindelijk zijn we heel ergens anders uit gekomen dan dat we in gedachten hadden maar dat tentje konden we niet vinden. We hebben lekker gegeten en veel gekletst. Daarna zijn we wat wezen drinken bij haar thuis. Zij woont in een soort van studentenhuis met meerdere Nederlanders. De gezelligheid duurde voort en het werd alsmaar later. Uiteindelijk zijn we toch maar vertrokken. Nadat ik de ene collega weer bij het Rcr afgezet had (zij woont intern) ben ik doorgereden naar mijn bedje dat na een lange werkdag al enige tijd op mij stond te wachten.

Zaterdag zouden we een kaaimannentrip gaan doen maar de bootsman was niet te bereiken. Op de gok zijn we naar de kade gereden maar er waren geen boten beschikbaar. Wel voor zondag. Na wat onderhandeld te hebben over de prijs hebben we een afspraak gemaakt voor zondag. Toen zijn we maar weer uit eten gegaan. Een van de medebewoners uit het “studentenhuis” is met ons mee geweest, zij wist waar je goed kon eten maar ja, zij woont hier ook al 3 jaar. Tijdens het eten is er een foto van ons gemaakt, deze kreeg ik later via de app. Dat heeft mij doen besluiten dat ik toch wel erg nodig naar de kapper moest. Op internet heb ik wat rondgezocht en een kapper in de buurt gevonden. Ook op zondag geopend dus gelijk een afspraak gemaakt voor vandaag.

Ik kwam terecht bij een kleine Braziliaanse dame van mijn leeftijd die goed Nederlands sprak en hier dan ook al kan kinds af aan woont. Aan huis had ze een salonnetje. Ik legde uit wat ik graag wou en ze begon te knippen….. en knippen…. en steeds korter. Dan dacht ik dat ze aan een kant klaar was, begon ze aan de andere kant maar ging dan toch weer terug naar waar ze al geweest was om daar ook nog weer te knippen en knippen. Ik heb me echt afgevraagd wat dit moest gaan worden…. Er bleef zo weinig over om nog af te knippen, zo leek het. Daarna heeft ze het nog helemaal geföhnd en in model gebracht. Toen heb ik het pas van achter in de spiegel gezien. Dat zag er allemaal goed en mooi uit maar ik ben nog een beetje huiverig voor als ik het morgen zelf ga doen, of het dan ook nog zo leuk is. Maar goed, dat heb ik in Nederland ook altijd. Al met al heb ik dus weer een behoorlijk kort koppie. Knippen koste 20 srd wat neerkomt op zo`n € 4,50. Föhnen en in model brengen koste 50 srd (ongeveer € 11,00). Hier had ik niet om gevraagd maar heeft ze ook niet in rekening gebracht. Ze wou het zelf graag. 1,5 uur heb ik er gezeten. Omdat ze het wel gedaan heeft en ik het ook wel leuk vond, heb ik haar wat meer gegeven dan die 20 srd. Ik blij dat mijn haar eraf is, zij blij met wat extra geld.

Volgens mij heeft de regentijd ook ingezet hier. Steeds vaker is het bewolkt en valt er soms een bui. Tijdens het typen van dit verhaal heb ik al een paar keer naar binnen moeten vluchten vanwege een bui. Op zich is dat bewolkte weer erg prettig, het is dan iets koeler.

De muskieten worden er helaas niet minder om. Zodra ik `s morgens uit bed stap, ben ik binnen een kwartier, 15 muggenbeten rijker. En nee, deze keer overdrijf ik echt niet. Insmeren heeft geen nut, ze blijven bijten. Zelfs door een lange broek en sokken heen. Een voordeel ten opzichte van Nederlandse muggen…… de beten blijven niet zo heel lang jeuken. Na een paar uur is het gejeuk wel over.

Even terugkomend op mijn vorige verhaal: de floormanager heeft (nog) geen reactie gehad uit Raalte.