Verlof

Verlof.

Zondag 3 mei was het zover. Na een lange dag dom wachten was het om 18.30 uur tijd om te vertrekken naar luchthaven Zanderij. Voor die tijd nog ff snel checken of ze nog steeds om 19.45 zouden aankomen….. En ja hoor. Wat schetst niet mijn verbazing…. SLM is weer eens te laat. Geplande landing was nu 20.15. Een half uurtje… dat is zelfs voor SLM niets. Ik was allang blij dat het geen uren waren.

Half uur later aankomen, betekende voor mij een half uur later vertrekken. Om 19.00 uur ben ik maar eens op weg gegaan. Google maps geeft aan dat het net iets meer dan een uur rijden is. Ervaring leert ondertussen dat je voor Lelydorp altijd vast staat dus extra tijd was ingecalculeerd. Hoe dichter ik bij de luchthaven kwam, hoe meer auto`s mij tegemoet kwamen terwijl er helemaal geen grote plaatsen liggen in die omgeving. Zou ik dan toch te laat zijn….? Straks staan ze er al en ben ik er nog niet….! Een akelig zenuwachtig gevoel bekroop me. Voor zover het wegdek het toeliet ben ik verder gereden in standje plankgas.

Om 20.40 kwam ik aan. Nu weet ik best dat ook al waren ze om 19.45 uur geland, ik nog op tijd zou zijn. De douane en koffers halen kost over het algemeen al snel een uur als je geluk hebt maar toch was ik vreselijk zenuwachtig.

De borden gaven aan dat ze om 20.30 geland waren. Voor mij begon het wachten. En wachten…. En nog meer wachten. En maar blijven staren naar de uitgang waar ze door zouden komen, en maar blijven checken of ik een berichtje heb op 1 van mijn telefoons of de tablet……. Zo tegen 21.30 verscheen er ineens een mij bekend voorkomende vent in de deuropening……. Hester en mams kwamen erachteraan. JAAAAA daar zijn ze!! Ze zijn er echt!! Ik liep ze tegemoet maar het duurde even voordat ze mij zagen (terwijl ik toch vrij in het zicht liep). Na de nodige knuffels en begroetingen zijn we richting auto gelopen. Ik had wat drankjes en chips meegenomen als welkom. Op de parkeerplaats was het toch een gekkenhuis met vertrekkende auto`s waardoor we rustig hebben gedronken en alvast wat bijgekletst hebben.

Nadat we alle koffers in de auto hadden gepropt zijn we richting de stad gereden. Omdat het donker was hebben ze de eerste uren in Su nog niets van het land gezien.

Daarom hebben zijn we de eerste dag een beetje rond gereden. Ik heb ze laten zien waar ik gewoond heb bij Riet, we zijn bij mijn werk langs geweest en hebben door de stad gewandeld. De waterkant, de centrale markt, de rivier, ik heb het ze allemaal laten zien. Onderweg maakten ze hun eerste tropische regenbui mee. Gelukkig konden we op tijd schuilen.

`s Avonds hadden we gelijk onze eerste trip, zeeschildpadden kijken op Matapica. Met een bootje werden we naar de monding van de oceaan gebracht. Onder begeleiding van een gids hebben we toen vele uren op het strand door gebracht om te kijken naar zeeschildpadden die aan land kwamen om hun eieren te leggen. Leuk om te zien maar het duurde mij allemaal veel te lang. Om 17.30 waren we vertrokken. Rond 03.00 waren we pas thuis. Doodmoe zijn we naar bed gegaan.

De volgende dag hebben we rustig op ons gemak doorgebracht. We zijn naar de vlindertuin in Lelydorp geweest. Het is geen grote tuin maar wel leuk opgezet. Ze kweken er slangen, schildpadden en 1 soort vlinder. De tuin opzich heeft wel meerdere vlinders. We kregen het hele proces van de vlinderkweek uitgelegd.

Woensdag hadden we een wat actievere dag. We hebben de Brownsberg beklommen. Ja, die berg waarvan ik in het begin al eens gezegd heb hem nooit weer te beklimmen. Dit was ondertussen mijn 3^e keer al op Brownsberg…. Deze keer viel het me alles mee. Het was bewolkt waardoor het een stuk minder warm en vochtig was. Ideaal bergwandel weer dus. Pas toen we bijna terug waren bij de bus, begon het wat te regenen. Volgens mij hebben we onderweg geen enkel diertje gezien en alle info die de gids ons gaf over de bomen, had ik ook kunnen geven. Waardeloze gids dus! Met alle gidsen, ongeacht wat voor een soort trip, ze weten altijd de meest kleine diertjes te vinden. Oh wacht, ik lieg. We hebben een slangetje gezien, maar ja, daar kon je ook bijna niet omheen kijken. Dat beest lag bijna op het pad. Hester en mams hebben onderweg verkoeling gezocht onder de waterval terwijl ik met mijn voeten in het water zat bij te komen.

De dag erna zijn we op zoek gegaan naar voormalig plantage Peperpot. Letterlijk op zoek…. Ik kon nergens een adres vinden, google maps gaf alleen een ongevere lokatie aan dus zijn we op de gok die kant op gereden. Lang, lang geleden heb ik wel ergens een bord langs de weg zien staan van waar de ingang was, maar aan welke weg dat destijds geweest is…….. Via een bijna onbegaanbare weg stonden we op het punt om te keren. Aan deze weg kon het volgens ons toch echt niet zijn. Verderop zagen we een inham waar we de auto konden keren…. Stonden we ineens voor de ingang!! Nou, als je iets wil zien van een voormalige plantage, ga dan vooral niet maar Peperpot. Behalve een (mooi opgeknapt) huis en 2 oude schuren is er werkelijk niets te zien. Beetje jammer van onze hele rit maar ach. Bij de ingang was er ook nog een wandelpad. We besloten een stukje te gaan. Stil blijven staan was geen optie, de muskieten waren erg enthousiast daar. Op een gegeven moment was het kiezen of delen. We zagen namelijk aapjes, veeeel aapjes. We kozen voor aapjes kijken, dan maar lek geprikt worden. Gebeurt niet vaak dat je aapjes in het wild ziet van zo dichtbij. De aapjes maakte de dag toch nog weer goed.

Vrijdag stond de zipline gepland. Dat is aan een kabelbaan van platform naar platform de jungle door en een lang stuk over het water. Ik met mijn hoogtevrees heb deze activiteit laten schieten en lekker mijn hangmat opgehangen. Samen met paps zochten we de beste plek om foto`s te maken. Nadat de anderen het parcours afgewerkt hadden hebben we nog even gezwommen. Zodra ik daarna in mijn hangmat ging liggen,was ik vertrokken. Best vermoeiend zo`n week!!

Zaterdag had ik last minute nog een jeepsafari weten te regelen. We werden keurig thuis opgehaald en naar Lelydorp gebracht. Daar stapten we over in 2 volledig afgerachtte jeeps. De 1 was iets overdekt, de ander niet. Paps en ik zaten redelijk droog, Hester en mams zaten in de regen. Dat was voor de hele dag natuurlijk geen optie. We zijn opgedeeld in 3 om 1. Niet zo heel gezellig natuurlijk maar vanwege de regen, wel de beste optie. Hester had een privé chauffeur, ik zat bij mijn ouders in de auto. We zijn over allerlei terrein geweest, zandwegen, savanne, jungle, bergen op. De chauffeurs hebben ons mooie plekjes laten zien. Als we door de savanne reden, leek het meer op offroad rally-rijden. En dan beweerden ze ook nog dat ze zich inhielden….. Nou, het ging mij hard zat. Kijken hoe hard had geen zin. Alle meters deden het behalve de kilometer teller.

Zondag hebben we fort Nw Amsterdam bezocht. Nadat we het straatje en het openlucht museum gevonden hadden, hadden we wat moeite met het vinden van de ingang. In Surimane zijn ze wat schaars met toegangsborden, laat staan wegbewijzeringsborden. Nadat we iemand op straat gevraagd hadden, zagen we dat we er compleet langsheen gereden waren. Er staat wel degelijk een bord bij de ingang maar de letters zijn zo verweerd en verbleekt, dat het dus niet te lezen is vanaf de kant dat je aankomt. Na af en toe even schuilen voor een bui, hebben we hier toch een behoorlijke tijd rondgelopen. Hester werd nog “aangevallen” door een slangetje dat uit een boom viel. Slangen op zich stegen gelijk naar nummer 1 op haar lijst van meest gehate beesten hahaha.

Maandag vertrokken we voor 4 dagen naar het binnenland, Apiapaati om precies te zijn. Om daar te komen moesten we eerst 3 uur met de auto om in Atjoni te komen. Daar gaat de weg over in rivier en kun je alleen met de boot verder. 13 uur zou de boot vertrekken. Om 12.30 waren wij in Atjoni. Om 14 uur heb ik de reisleider maar eens gebeld (hij bleef op Apiapaati en zou ons zelf niet komen halen). De boot kon elk moment aankomen. Er arriveerde een busje met daarin iemand die ik kende, het broertje van de reisleider. Ik wist nu tenminste op wie ik moest letten. We konden onze tassen bij de boot brengen en daarna moesten we nog even wachten zei hij. Dat even wachten duurde tot 15.50 uur. Ik was ondertussen witheet van woede en teleurstelling. Ik had me zooo verheugt op deze trip en nog voordat we op plek van bestemming waren, was mijn humeur al foetsie !! De hele dag was het droog geweest. Toen we vertrokken begon de bewolking weer op te komen. Ik weet niet hoeveel van de bijna 4 uur die we moesten varen, er al op zaten, maar we kwamen in de regen terecht. Tegen 19.30 / 20.00 uur kwamen we in het donker aan. We hebben ons voorgesteld aan de 3 anderen, hun waren per vliegtuigje gekomen. De 2 dagen daarna zijn we oa naar de tapawatra sula geweest, een jungle wandeling gemaakt, de ananasberg beklommen (zeer steil en glad door de regen), dorpswandeling gemaakt, 1 minuut een avond boottocht gemaakt om kaaimannen te spotten (ze hadden er gelijk 1 gevonden en gevangen), en zijn we bij de sula geweest waar de Rio Grande en de Suriname rivier samen komen. Hier konden we een soort van raften. Ik ben veilig aan de kant gebleven met paps. Dat leek me toch echt niets. Bij de Tapawatra stapte ik al in een gat onder water waardoor ik voor de zoveelste keer die week viel. Als ik dan zag wat voor een tocht over rotsen (onder water) door wild stromend water ze moesten afleggen om op de startplek voor het raften te komen….. No thank you !! Ik zal al allerlei scenario’s aan me voorbij trekken…. Mij niet gezien dus. Ik en water zijn vrienden zolang ik kan zien waar ik loop.

Donderdag zijn we weer terug gevaren. De reisleider ging nu wel mee naar Atjoni. Die gast is echt ongelofelijk, hij ziet dingen die een normaal mens echt niet opvallen. Onderweg zag hij een kaaiman liggen langs de oever. Toen we terug gevaren waren, ging die er snel vandoor. Ook zag hij ineens aapjes in de boom. Daarvoor zijn we ook gestopt zodat we foto`s konden maken. Toch ook nog weer een regenbui gehad. Gelukkig zagen we deze letterlijk aankomen dus konden we allemaal op tijd de poncho`s aantrekken. In Atjoni hebben we nog wat te eten gekregen en nog even uitgebreid geshopt bij de lokale chinees (alle supermarkten in Su zijn van chinezen). Omdat we op de terugweg redelijk dicht langs het Brokoponde stuwmeer kwamen zijn we daar nog geen gereden. Wij waren met eigen vervoer en net voor het stuwmeer kreeg ik het busje van de anderen in zicht. Hun waren gestopt langs de weg en de reisleider stond net met een gigantische anaconda midden op de weg. Zo gaaf om nog even mee te pikken, dit momentje. Nadat er natuurlijk uitgebreid foto`s waren gemaakt zijn we verder gereden. Boven bij het stuwmeer troffen we elkaar natuurlijk weer en na een tijdje rondgekeken te hebben zijn we achter elkaar aan richting de stad gereden. Bij thuiskomst hadden we zoveel natte, vuile en stinkende kleren dat we eerst alles met de hand doorgespoeld hebben en pas daarna in de machine hebben gedaan. 4 wasmachines hebben we gedraaid die avond. Buiten onder het afdakje hadden we allemaal lijntjes gespannen om maar zoveel mogelijk buiten te kunnen hangen. Het was een survival op zich om binnen te komen. De tussendeur naar het appartement naast mij, wat ik gehuurd had voor de 1^e week voor mijn ouders, zat nog niet op slot en was nog niet bezet door de volgende huurders dus hebben we mijn kledingkast weer aan de kant geschoven en de wasmachine daar ook gebruikt. Zo schoot het tenminste een beetje op.

Vrijdag. De ene laatste dag…….. We zijn nog even wezen shoppen bij de bekendste souvenir winkel van de stad. `s Avond hebben we eerste een dolfijnentour gedaan en daarna zijn we nog een keer uit eten geweest en hebben we nog een cocktailtje gedronken ter afsluiting.

Zaterdag. Alweer de laatste dag: we zijn even bij Riet langs geweest. Daarna heeft iedereen zijn koffer weer ingepakt. Ik heb veel “nieuwe” kleren uit Nederland mee laten nemen en kleren die ik hier niet droeg, mee terug gegeven. Tegen 18.00 uur was het tijd om weer richting Zanderij te gaan. Daar hebben we nog even gegeten totdat we echt van de stoel geplukt werden dat iedereen nu toch echt door de douane moest (hihihi er was al helemaal niemand meer te bekennen op de luchthaven). Na het afscheid nemen en uitzwaaien was ik ineens weer alleen, in een lege auto en leeg huis. Dat was ff raar.

De terugrit verliep iets sneller dan de heen weg. Uiteraard was het wat later en dan is het vaak rustiger. Maar er lag nu ook iets minder water op de weg. De dagen dat wij in het binnenland waren geweest, schijnt het in de stad (en er buiten) zo verschrikkelijk geregend te hebben dat de grond helemaal verzadigd was. Bij elke daarop volgende regenbui liep het water dus niet meer weg. Zaterdag had het ook geregend waardoor er op sommige plekken en soms zelfs hele stukken straat het water van links tot rechts over de weg stond, centimeters hoog. Ach ja, het is niet voor niets regentijd. Ondanks die regentijd hebben we nog behoorlijk geluk gehad.

Een heel verhaal he…. En er is nog zoveel meer te vertellen eigenlijk….

Conclusie is dat het 2 geweldige weken waren. Druk maar gezellig. Ik vond het erg fijn om ze weer te zien en even zo dichtbij te hebben…..

6 maanden Suriname

6 maanden Suriname.

Gutte gut… ik zit hier al 6 maanden. Waar blijft de tijd?

Nou mijn tijd zit voornamelijk in werken, uit eten gaan, drankje doen, lekker niets doen thuis of af en toe een dagje buiten de stad.

Zoals afgelopen week…. Woensdag en donderdag ben ik met 3 stagiaires naar Overbrigde geweest. Omdat we op een druk tijdstip vertrokken hebben we vele kilometers stapvoets gereden in een giga file om eindelijk de stad uit te komen. Anderhalf uur later waren we eindelijk op onze plek van bestemming. We hebben snel onze hangmatten opgehangen zodat we voor het donker klaar zouden zijn. `s Avonds hadden we in de verte de brulapen al gehoord. Deze apen maken een soort raar grommend geluid. Grappig om te horen (van een afstand). `s Nachts werden we ineens wakker van een hels kabaal. De apen zaten niet ver van ons (het geluid draagt ver dus voor het zelfde geld zaten ze kilometers verder op) maar jemig, wat een onhelspellend geluid als het “zo dichtbij” klinkt!! Het klonk alsof ze in het hutje naast ons kampeerden!

Donderdag hebben we lekker geluierd op het strandje in de zon. 1 Van de dames had mijn rug ingesmeerd maar bleek niet alles geraakt te hebben, nu zit ik met een verbrande plek op mijn rug haha. Aan het eind van de dag was het tijd om terug te rijden naar de stad. Helaas moesten we bij het begin van de stad al een omleiding volgen ivm de wandel4daagse die gaande was. We warden door smalle straatjes gestuurd en over kruizingen die de masale stroom van auto`s niet aankon maar na 3 kwatier rijden kwam ik eindelijk uit op een weg die ik kende (lang leve google maps!!).

Vrijdag weer uit eten geweest met een collega en haar huisgenootje die aankomende week vertrekt na Nederland. Dat is iets wat ik wel onderschat heb, dat elke keer afscheid nemen van lieve mensen. Zij wordt al de 5^e in 2 maanden tijd en over 2 weken vertrekken ook de 3 stagiaires. Gelukkig bestaad er social media maar das toch anders dan spontaan ff een drankje doen of ergens een hapje eten.

Verder heb ik voor een tijdje terug een nieuwe ervaring opgedaan, namelijk het meerijden in een partybus. Een partybus is een open bus waar keiharde muziek in afgespeeld wordt en daarmee door de stad rijdt. Vooral in het weekend kom je er om de haverklap 1 tegen. Je hoort ze al van verre aankomen. Dat de muziek echt zo hard staat als dat ze me altijd leek vanaf de zijlijn, bleek wel toen de muziek stopte en we uit moesten stappen. Ik was (bijna) compleet doof. Gelukkig trok dit na een half uurtje wel bij maar grappig vond ik het even niet. We werden afgezet bij een mooie plek ergens in zuid waar een feest georganiseerd was. Uiteindelijk was het gezelliger dan gedacht en heb ik daar nog enige uren gezeten samen met de rest.

Ook ben ik hier naar de bioscoop geweest. Dinsdags kun je voor de helf van de prijs dus zit je voor zo`n 2,50 euro in de bios naar de nieuwste films te kijken. Zeker voor herhaling vatbaar. De films zijn dan wel niet ondertiteld maar als je enigsinds engels kunt, zijn ze goed te volgen.

Het wonen op mezelf bevalt me nog steeds uitstekend. Vorige week was mijn surinaamse buurvrouw jarig en werdt ik uitgenodigd. Gelukkig waren de nederlandse studenten die de bovenverdieping huren, ook aanwezig dus heb ik gelijk kennis met hun kunnen maken. Spontaan werdt ik uitgenodigd voor een huisfeest volgende week. Ach waarom ook niet, op die manier doe ik weer nieuwe contacten op wellicht!

Nog even wat dingen die volgens mij alleen in de surinaamse gezondheidszorg voor kunnen komen:

• 4 uur voor je nachtdienst bellen dat je per direct ontslag neemt,

• Er van overtuigd zijn dat iemand beter bij het raam kan liggen zodat die persoon meer zuurstof krijgt (en dan ben je gediplomeerd verpleegkundige),

• Hoestdrank ter verzachting van de keel, door een maagsonde geven.

Van dementie, psychiatrie en decubitus preventie hebben ze volgens mij hier nog nooit gehoord. Ze weten in ieder geval er totaal niet mee om te gaan. Wisselliggingsschema`s worden misschien 1 dag gevolgt en daarna blijft de patient gewoon weer 24/7 op een stuitwond liggen......

Wat ik dan wel weer bewonder is dat iedereen hier de in`s en out`s van veel ziektes kennen, afkortingen van onderzoeken en veel weten over bloedbeeld (labuitslagen). Ach en zo zijn er dingen die ik van hun leer en af en toe (ik doe in ieder geval een poging) kan ik hun wat leren. De meesten willen wel wat van mij aannemen, das al heel fijn.

Een tijd geleden heb ik het al op facebook verkondigd maar nog niet op het blog...... binnenkort komen mijn ouders en zusje hierheen whoehoe !!! Ik ben erg benieuwd wat ze van het land en mijn leven hier zullen vinden..

Als ze geweest zijn, zal ik uitgebreid verslag doen.

Druk druk druk

Druk druk druk.

3 weken geleden dacht ik eindelijk een appartementje gevonden te hebben. Via via was ik hieraan gekomen. Ik ben gaan kijken. Allemaal super basic, geen warm water, geen airco, geen wasmachine, geen ingerichte keuken met bv glazen, borden en bestek. Een koelkast met vriezer, een kooktoestel, bed, kast en tafeltje met stoeltjes stond er. De prijs die hij tussen neus en lippen door noemde stond me ook wel aan dus al dat minimale nam ik dan maar voor lief. Ik had wel alles voor mezelf en dat was wat ik wou. Ik zou niet voor langere tijd in een huis met meerdere kunnen wonen en alles moeten delen behalve je slaapkamer.

De week erna zou ik de sleutel ophalen. Ivm werk kon ik niet eerder. Ik had zo bedacht dat ik op maandag de sleutel zou halen en op woensdag zou overhuizen. Maandag op de afgesproken tijd melde ik mij keurig bij de verhuurder om de sleutel in ontvangst te nemen. Alles ging goed totdat hij over de huurprijs begon. Die steeg ineens met 50 USD. Ik heb er even wat van gezegd maar het was mijn woord tegen het zijne. Ik heb toch de sleutel genomen en ben begonnen aan een enorme poetsklus. Na een tijdje moest ik stoppen omdat ik op tijd moest zijn voor salsales. De twijfel over het houden van het appartement of toch overgaan woensdag was er meteen al. Na salsa heb ik het er met Riet over gehad en van haar mocht ik best nog een tijdje blijven totdat ik echt iets gevonden had wat helemaal goed voelde. Dat deed het nu niet meer omdat de prijs ineens ophoog gegaan was. Ik had ook helemaal geen zin meer om te verhuizen. Omdat ik qua werk druk was en ontzettend heb lopen twijfelen heb ik zaterdag pas de huur opgezegd. Uiteraard moest ik een klein bedrag betalen omdat ik wel de sleutel heb gehad.

In de tussentijd heb ik bij een collega geïnformeerd of het appartementje waar ik via haar in november al eens ben wezen kijken, nog vrij was. Voor ik hier antwoord op had, waren we weer een paar dagen verder. Na een paar dagen wachten kreeg ik 2 weken later te horen dat het vrij was en dat ik er zo in kon. Vorige week dinsdag heb ik de sleutel gehaald en woensdag ben ik volledig verhuist. Nu heb ik voor vrijwel dezelfde prijs wel warm water, airco, wasmachine, wifi en een volledig ingerichte keuken. Ik ben helemaal happy. Ik woon nu 3 straten verder als waar ik gewoond heb dus nog steeds in Noord waar ik ook heel graag wou blijven.

Qua werk ben ik weer volop aan de bak. Ik sta weer 40 uur ingepland. Helft in de zorg en helft achter de receptie. Ik vind het werk bij de receptie echt leuk om te doen. Het is weer eens wat anders dan bloedsuikers prikken en bloeddrukken meten. Heerlijk om af en toe gewoon even niet met zorg bezig te zijn. Ook draai ik nog extra diensten. Het gekste wat ik laatst gedaan heb is 21 uur achter elkaar werken. Ik werd thuis gebeld op mijn vrije dag of ik alsjeblieft een paar uurtjes wou komen omdat het druk was. Om 11 uur was ik er en door die drukte en ziekte van een collega was ik de volgende morgen pas om 8 uur klaar om naar huis te gaan. Om 15 uur werd ik weer verwacht voor “ mijn eigen” dienst. Maar 16 uurs diensten komen bij mij nog wel eens voor. Daar naast werk ik ook nog gewoon mijn 16 uur per week bij de thuiszorg. Dus…. Druk druk druk. Een avondje wat drinken met vrienden is echt plannen. Gek genoeg kan ik het hier allemaal aan. Werkte ik in Nederland een 8 uurs dienst, was ik daarna gesloopt. Hier voelt het als een eitje. In Nederland deed ik soms gekke dingen wat betreft diensten en uren maar hier kan het nog veel gekker..!

Gister was ik zowaar 1 hele dag vrij (klinkt zieliger dan dat ik ben hoor). Ik ben met een paar Nederlandse collega`s heerlijk een dagje en nachtje naar Groningen geweest in het district Saramacca. Hier mochten we gebruik maken van het vakantiehuis van een oud patiënt. Het huis had een pier aan de Saramacca rivier. Echt super mooi plekje. Na weer een nacht creperen in de hangmat zijn we vandaag op tijd terug gereden naar de stad omdat ik vanmiddag weer moest werken. Anika was al vaker bij deze vrouw geweest. Toen zij hoorde dat ik langer in Su bleef, werd ik gelijk uitgenodigd om te komen als ik wou. Het is gewoon een te aardige vrouw (zij woont in het dorp), te mooi plekje en goed bereikbaar met de auto om er geen gebruik van te maken. Het is een anderhalf uur rijden ongeveer dus goed te doen om ff een dagje heen te gaan.

Als ik een paar dagen vrij ben, ga ik weer!

He he, eindelijk ff tijd voor een verhaaltje.

He he, eindelijk ff tijd voor een verhaaltje.

Waar was ik (te) lang geleden ook alweer gebleven…..? Oh ja, geen werk meer hebben. Uiteindelijk heb ik 3 weken zonder werk gezeten met uitzondering van de thuiszorg. Vlak voor kerst werd ik weer gevraagd of ik een dienstje kon komen werken. Ik moest die dag ook gelijk mijn nieuwe contract tekenen. Het werd een 0 tot 40 uurs contract. Mijn eerste gedachten was om niet te tekenen. Wat heb ik aan een 0 uren contract?!? Dan heb ik nog geen vastigheid. Een uur later heb ik toch getekend onder het mom van “voorlopig beter iets van niets”. De dagen erna werd ik voor steeds meer diensten gevraagd en zo kwam het dat ik rond oud en nieuw weer 6 dagen achter elkaar werkte en zelfs een dubbele dienst gedraaid heb. Oud en nieuw heb ik nachtdienst gedraaid. Het gebouw staat aan de rand van de stad en vanaf de 3e etage had ik een prachtig uitzicht op al het vuurwerk. En hier is het niet een paar uurtjes knallen… nee hier knallen ze dagen lang. Dat begint al in de dagen na kerst en duurt tot ongeveer 3 dagen na oud en nieuw.

1e Kerstdag ben ik met Riet wezen eten bij een vriendin van haar. `s Avonds hadden Anika en Annejose een bbq georganiseerd. 2e Kerstdag moest ik `s avonds weer werken.

Voor januari stond ik gemiddeld 3 dagen per week ingepland. Dit is erg fijn te combineren met de thuiszorg. De zorg bij mensen thuis heb ik overigens per januari gestopt. Ik stond ingepland bij 1 klant en ik merkte dat ik meer voldoening haalde uit het administratieve werk. Ik werk nu alleen nog op kantoor (of thuis).

Vorige week ben ik met 5 anderen op trip geweest naar Fredberg. Dit is midden in de jungle. Vrijdag ochtend zijn we vroeg vertrokken vanuit de stad. Rond de middag waren we bij het benedenkamp dat aan een zijtak van de rivier ligt. Super mooi maar ook back to basic. Er stond een hut met een zeil erover als dak. Als toilet was er een stukje van het kamp af een afscheiding gemaakt van palmbladeren. Met takken was er zowaar een soort zitje gemaakt. Super grappig.

Na even bijgekomen te zijn van de reis moesten we ons klaarmaken voor de tocht naar boven. Gelukkig hoefden we geen hangmat en klamboe mee naar boven te nemen maar wel een dikke kleding en een laken/dekentje. Ik kon net al mijn spullen in mijn rugtas krijgen. De flessen water die we mee naar boven moesten nemen konden er niet meer bij. 1 mocht er bij een ander in de tas en 1 heb ik gedragen in de hand. Rond half 2 zijn we vertrokken vanuit het kamp. Eerst moesten we een stukje met de auto naar het beginpunt. Onderweg zijn we gestopt bij een poel waarvan Fred weet dat er vaak een kaaiman zit. Hij wou hem vangen met een strop maar dat ging verkeerd. Uiteindelijk heeft hij hem met de hand vangen (filmpje staat op mijn facebook). Nadat iedereen even met het beestje op de foto was geweest heeft Fred hem weer netjes terug gezet en zijn wij verder gereden. Bij het beginpunt hebben we onze buikjes nog even gevuld en toen begon de tocht. Gelijk moesten we al een berg op. Totaal uitgeput kwamen de meesten boven. Ik had nog geen wandelstok maar de eerste de beste stok die ik tegen kwam werd de mijne. Daarna hebben we nog uren gelopen, geklommen en afgedaald. Sommige stukken waren zo stijl omhoog dat Fred er touwen neer had gehangen zodat we ons vast konden houden en op konden trekken. In de jungle is het benauwd en vochtig. De paden zijn dus ook nat en glad. Bij omhoog klimmen moest je dus echt oppassen dat je niet uitgleed. Her en der gleed er dus wel eens iemand onderuit zonder gelukkig al te erge verwondingen. Onderweg nog even uitgerust op een uitzichtspunt. Van daaruit konden we ons uitdoel zien. Ik had het liever niet geweten…. Dan had ik in ieder geval niet kunnen zien hoe ver het nog was en hoe hoog we de berg op moesten klimmen hahaha. Aan het eind van de middag (volgens mij was het zo tegen 17.30 uur) kwamen we eindelijk boven aan, doorweekt van het zweet en doodmoe. De wetenschap dat ik de volgende dag dat hele stuk weer terug moest……. pfff. Heel even ging die gedachten door mijn hoofd, daarna heb ik alleen maar genoten van het ontzettend mooie uitzicht over niets dan jungle. Waar je ook keek, tot aan de horizon…. alleen maar jungle. We hebben met z`n allen de zonsondergang bekeken, zijn nog gezellig blijven zitten kletsen terwijl ons eten klaargemaakt werd. Geen idee hoe laat maar sommigen ging hun hangmat opzoeken. Op het zelfde moment ging het regenen waardoor iedereen gedwongen was om naar het kamp boven te gaan, wat vlakbij was. Het zeil daar was van iets mindere kwaliteit waardoor ik met mijn hangmat in de drup hing. Een paar vuilniszakken over de klamboe…. en ik lag weer droog. Gelukkig duurde de regen niet lang. Ook hier was het toilet een eindje van het kamp af en als afscheiding waren er weer palmbladeren. Alleen hier geen zitje, dus door de knietjes. Eerste keer is even onwennig maar het went snel als je niets anders hebt.

`s Avonds was er nog een tocht door de jungle om naar dieren te zoeken maar ik vond het te gevaarlijk. Het had net geregend dus de paden die al glad waren, leken me nu helemaal glad. En om dan met een zaklampje daar te lopen…. Nee dat leek me niet wat. Ik heb me lekker geïnstalleerd in de hangmat en ben gaan slapen.

Na een redelijke nacht met op de achtergrond af en toe wat brulapen, krekels, kikkers en andere junglegeluiden werden we om half 6 gewekt voor de zonsopkomst. Ondanks de bewolking hebben we toch een mooie ontwaking van de dag mee gemaakt met elkaar zo boven op de berg. Later zijn we naar de ander kant van de bergtop gelopen, wat maar een klein stukje was. Hier was er weer een stuk kale bergtop maar dit liep zo goed als stijl naar beneden (en dat was een eind!). Op je kont moest je je verplaatsen. Tenzij je Fred heet, dan loop je gewoon overal met je crocs alsof het de normaalste zaak van de wereld is en er geen kilometers diepe afgrond is. Het is wat moeilijk uit te leggen maar het was zo stijl dat als je staand je grip zou verliezen of zou vallen, je ook gewoon echt weg bent. Zitten op je billen kon je nog wel ergens komen op die rotsen maar staand….. nee dank je.

Na het ontbijt kwam het onvermijdelijke moment dat we weer de hele tocht terug moesten maken. Onderweg hebben we de tassen ergens laten staan om “nog even” een ander pad te nemen om opzoek te gaan naar “de rode rotshaan”. Na weer een hele klim die toch een stuk aangenamer was zonder zware tas op je rug, kwamen we op de plek waar de rotshanen vaker gezien zijn. Stilletjes zijn we ergens gaan zitten om te wachten tot ze kwamen. Fred kan enorm goed dieren en vogelgeluiden nadoen dus na even geduld hebben kwamen de hanen af op Fred zijn geluid. Door de dichte jungle waren ze niet heel goed te zien maar je zag wel feloranje kleuren tussen de bomen wetend dat dat die rotshanen waren.

Ergens eind van de middag waren we terug bij de auto. Wat was ik blij !! Net als bij Brownsberg zeg ik ook hierover “1 keer en nooit weer!!”. Niet dat het nu fysiek zo zwaar was maar het was een lange tocht, de tas op je rug maakt het niet lichter, het is klam, warm, benauwd en bij elke stap die je zet moet je oppassen dat je je voeten goed optilt want je struikelt zo over een boomwortel of iets anders dat op het pad ligt. Maar…… het was mooi en gezellig!

Onderweg terug naar het kamp werden er nog verschillende vogels gespot zoals ara`s (papegaaien) en toekans. In het kamp aangekomen ging de 1 chillen in zijn of haar hangmat of nam de ander een verkoelend “bad” in de rivier. Het water in de rivier was fris maar als je half oververhit bent, is dat erg lekker.

Na `s avonds gezellig bij elkaar gezeten te hebben en nog lang met elkaar gekletst te hebben vanuit onze hangmatten zijn we uiteindelijk gaan slapen. De volgende ochtend na het ontbijt zijn we weer een stuk wezen rijden opzoek naar vogels. Weer van alles gezien al was het dan van een afstand. Onderweg nog even wat cassave gehaald van een kostgrondje (moestuin) voor het middageten, er werd nog even vers vlees geschoten in de zin van een grote vogel en ons eten was weer compleet. Aan het eind van de middag hebben we het kamp opgeruimd, onze spullen gepakt en rond 17.30 uur vertrokken richting stad. Na onderweg nog even een plaspauze te hebben gehad (met echt toilet) werd ik om 22.30 uur keurig thuis afgezet…. Totaal gesloopt van een topweekend.

De dag erna begon natuurlijk het gewone leven weer met werken. Donderdag werd ik gevraagd me te melden bij de nieuwe floormanager voordat ik met mijn avonddienst begon. Ik wist totaal niet wat er zou komen dus met kloppend hart melde ik me bij haar. Achteraf zorgen om niets. Ze vroeg of ik interesse had in een functie achter de receptie. Ze kwamen handen te kort en aangezien ik een 0 uren contract had vond ze mij wel een geschikte kandidaat. Ik heb gelijk “ja” gezegd. 1) lijkt me het werk wel leuk, en 2) kan ik weer 40 uur werken want zoveel zou ik wel ingepland gaan worden daar in combinatie met mijn reeds ingeplande diensten in de zorg. In principe gaat het om een tijdelijk iets. Er zijn vacatures uit maar er meldden zich nog geen geschikte kandidaten. Aanstaande donderdag begin ik daar. Ben benieuwd……

Verder doe ik ook nog meer dan alleen werken. In januari hebben we onze salsa cursus weer opgepakt. Af en toe ga ik wat drinken of uit eten met collega`s of wordt er een gezellige avond georganiseerd bij iemand thuis.

Het zoeken naar een eigen appartementje gaat ook gestaagd door alleen is er zo weinig betaalbaars te vinden. Gaat uiteindelijk goed komen hoor, ik weet het zeker.

Iets wat Suriname typeert en wat ik jullie niet wil onthouden is hoe dingen hier geregeld zijn.

In november heb ik mijn aanvraag tot verblijf gedaan. Ik moest 10 weken wachten op goedkeuring en zou gebeld worden als het binnen was. Ik werd niet gebeld. Anika had haar aanvraag een week voor mij ingediend en was wel gebeld waardoor ik ook maar eens navraag gedaan heb. Aanvraag was allang klaar kreeg ik te horen. Samen zijn we hem op gaan halen vorige week bij de vreemdelingendienst. Bij de vergunning zouden we ook onze originele geboorteakte en bewijs van burgerlijke staat terug krijgen die we vervolgens nodig waren om ons te registreren bij het Centraal Bureau voor Burgerzaken (cbb). Wij kregen hem niet terug en het lag ook niet bij hun op kantoor. We moesten de papieren zelf maar even gaan halen bij het hoofdkantoor in de stad (vreemdelingendienst ligt eindje buiten de stad). Dus… wij balen want dat zou betekenen dat we nog een keer dat eind moesten rijden. Omdat het hoofdkantoor van het cbb bijna naast de vreemdelingendienst staat, zijn we op goed geluk zonder papieren naar het cbb gelopen in de hoop dat onze betrouwbare gezichten genoeg waren om ons toch te laten registreren zonder. Helaas trapten ze er bij het cbb niet in. We moesten ons echt melden met papieren. Gister zijn we naar het hoofdkantoor van de vreemdelingendienst geweest om in de hoop onze papieren te krijgen. We hebben er ruim een uur gezeten (we hoefde zowaar eens geen nummertje te trekken voordat we aan de beurt waren, konden gelijk doorlopen) terwijl er zenuwachtig in de computer gekeken werd, nagevraagd werd aan ons, gebeld werd, heen en weer gelopen werd, weer nagevraagd werd maar (natuurlijk) geen papieren te vinden. Volgens mij kan dat ook nergens anders dan hier in Su. Onze papieren zijn dus spoorloos. Hoe het nu verder gaat is mij nog onbekend. We moesten ons telefoonnummer achter laten en dan zouden we gebeld worden…… ja ja eerst zien, dan geloven.

Verder hebben ze een voor mij gunstige fout gemaakt. In principe krijg je maar een vergunning voor een half jaar, daarna moet je weer verlengen. Op het papier dat ik kreeg bij de vreemdelingendienst staat inderdaad de datum van half jaar naar aankomst maar op de stempel in mijn paspoort hebben ze de datum van een jaar na aankomst gezet. Volgens mijn paspoort hoef ik dus pas eind dit jaar weer verlening aan te vragen. Ik doe natuurlijk net alsof ik het nog niet gezien had, mocht er ooit iemand moeilijk gaan doen. Mocht het problemen gaan geven, is dat een zorg voor later. Nu ga ik me er niet druk om maken. Net zoals ik me binnen 2 weken na het ophalen van de vergunning moet registreren bij het cbb… Als die papieren niet binnen nu en een week opduiken…. Is dat niet mijn probleem.

Er is echt nog veel meer te vertellen maar dit verhaal is wel weer lang genoeg dacht ik zo.

Up-date

Up-date.

Even een korte up-date van afgelopen week.

Zondag hadden we het personeelsuitje naar Babunhol. Het was ontzettend gezellig die dag. We waren met zo`n 18 personen. Thema van die dag was samenwerking en communicatie. Eerst deden we een spel waarbij beide aspecten belangrijk waren. Er werd meer gelachen dan gecommuniceerd. Later deden we nog een ander spel en we moeten een zin doorfluisteren. Aan het eind van de rij kwam er natuurlijk een hele andere zin uit dan in het begin gezegd was.

Van een collega kreeg ik te horen dat zij ontslagen was en dat ze alleen mee was omdat ze iedereen dan nog een keer zou zien. Ze moest eruit omdat er te weinig werk was en zij nog in haar proeftijd zat. Ze wist niet of er nog meer waren die eruit moesten. Ik begon hem lichtelijk te knijpen aangezien ook ik nog in mijn proeftijd zat maar zij had het vrijdag gehoord en ik had geen bericht gehad.

Maandag ging voorbij. Ik werkte gewoon mijn nachtdienst… allemaal niets aan het handje.

Dinsdag ben ik lekker gaan slapen en toen ik wakker werd had ik een gemiste oproep. Geen idee wie het was maar uit nieuwsgierigheid heb ik terug gebeld. Ik kreeg de directeur van mijn werk aan de lijn. Na een lang en soms wat omslachtig verhaal kwam het hoge woord er dan toch uit…… ik was per direct ontslagen. Nou ja, het woord “ontslag” heeft hij niet zovaak genoemd. Hij noemt het liever “dat mijn contract geparkeerd is”. Wat dan weer zoveel inhoud als dat ik voorlopig dus niet hoef te werken, waardoor hij mij ook niet hoeft te betalen. Hij had mij liever gewoon willen houden maar er schijnen vragen vanuit de Surinaamse collega`s te zijn gekomen over waarom 2 anderen van de zorg wel, en ik niet. Ik ben dus ook niet ontslagen omdat ik mijn werk niet goed doe, maar omdat er mensen uit moesten en ik nu eenmaal nog in mijn proeftijd zat. Toegezegd is dat ik over ongeveer 2 weken opnieuw een contract krijg, maar voor hoeveel uur is niet gemeld. Hij verwacht dan wel weer volop werk

Eerst was ik nog wel optimistisch maar hoe later het werd, hoe meer ik er over pratte met anderen, hoe beroerder ik me ging voelen. Maar nog steeds vind het eerste de beste vliegtuig terug pakken, te makkelijk. Ik ben nog niet klaar hier. Ik heb er nog niet alles uit dit avontuur gehaald.

Uiteraard ben ik aan het rond kijken naar iets anders, kreeg van verschillende kanten goeie tips over bedrijven waar ik het zou kunnen proberen. Natuurlijk heb ik ook het werk bij de thuiszorg nog. Absoluut geen vetpot en al zou ik 40 uur per week daar gaan werken, kan ik er nog niet van rond komen maar op dit moment is alles beter dan niets. Ik was bij de thuiszorg gaan werken om wat extra`s te verdienen, niet om een gat te dichten zoals nu het geval is. Maar goed, ik klaag niet (of wel….. oke af en toe dan) Bij de thuiszorg heb ik naast de uren die ik in de zorg werk, nu ook ongeveer 16 uur per week om de administratie op de computer in orde te brengen. Hier lopen ze een beetje mee achter en er zijn er maar weinig die met de computer overweg kunnen. Ik zou dat werk zelfs thuis op de laptop mogen doen. Ideaal !! Op die manier zou ik het zelfs naast een 40 uurs baan kunnen doen in de avonduren. Ach, eerst maar eens zien dat ik weer aan een 40 uurs baan kom hahaha.

Verder ben ik van de week ook nog op trip geweest naar Brownsberg, Stone Island en hebben we een goudmijn bezocht. Op Brownsberg heb je een route naar 2 watervallen, de Leo-val en de Irene-val. In maart had ik deze route ook gelopen (berg op, berg af) en heb daarna gezegd nooooooit meer Brownsberg te beklimmen. Ik ging totaal kapot toen. Uhm, het was nu niet veel beter maar wat is die klim weer afzien…. Pff. Na een nachtje in de hangmat (begint te wennen, heb zelfs een paar uur geslapen) zijn we de volgende dag doorgereden naar Stone Island. Stone Island ligt aan het Brokopondomeer.

Even een educatief lesje tussendoor:

Het brokopondomeer is een stuwmeer dat is ontstaan toen ze een dam hebben gebouwd in de Surinamerivier. Het meer was nodig voor stroomopwekking. Grote leefgebieden zijn onder water gelopen en al die mensen zijn vooraf geëvacueerd. Er is niets vooraf afgebroken, geen huizen, geen kerken en alle bomen zijn gewoon blijven staan toen het meer langzaam aan volliep. Het meer is zo groot als de provincie utrecht. Wat er nu nog te zien is, is de boomtoppen die boven het water uitsteken. Her en der heb je eilandjes wat dus eigenlijk bergtoppen waren vroeger. Toen wij `s middags een stukje gingen varen, voeren we ook tussen de boomtoppen door.

We zijn naar een verlaten goudmijn gevaren waar we van onze gids uitleg kregen over de goudwinning. Later, toen we terugreden naar de stad, heeft hij een actieve goudmijn gezocht en na wat onderhandelen met de eigenaar mochten wij als blanke toeristen er een kijkje nemen (zeer ongebruikelijk dat toeristen toegelaten worden). 1 van de medewerkers deed voor hoe je goud zoekt met de hand, dus met zo`n schaal. Zowaar kwam hij met wat goudstof naar boven om het ons te laten zien. Het was te klein om waarde te hebben maar wel erg grappig om te zien.

Na 2 lange dagen waren we moe maar voldaan terug in de stad, waar je weer terugkomt in de drukte en de levendigheid op straat. Zo even een paar dagen in de natuur zijn, is wel heel rustgevend dan.

Foto`s probeer ik zo snel mogelijk te plaatsen.

Week 6 en 7.

Week 6 en 7…. 2 weken vol gebeurtenissen.

Vorige week werd ik door nl-collega Annejose gevraagd of ik mee ging naar salsa les. Ik dacht nog… salsa les, das toch niets voor mij! Daarvoor moet je soepel zijn, niet zo stijf als een hark. Uiteindelijk heb ik ingestemd dat ik mee ging kijken, eenmaal daar heb ik me om laten praten door haar en Anika en heb ik me dus ingeschreven voor de cursus van 3 lessen (eigenlijk 4 maar de eerste hadden we al gemist). Het groepje bestaat uit ons 3en en nog een jonge dame. De lerares is een iets oudere dame die nog behoorlijk soepel is in de heupjes. Ze legt alles goed uit, de cursus is in een rustig tempo en na 2 lessen hebben we de basis pasjes al aardig onder de knie. Het is zoooooo leuk!! In december is de dansschool gesloten ivm de feestdagen maar er zijn plannen om in januari weer een cursus te volgen.

Over feestdagen gesproken….. Overal zie je alweer de kerst versiering hangen. Ik vind het zo`n dom gezicht! Temperaturen van 30 graden en dan overal die groene kerstslingers met lampjes en kerstballen erin. Ik kan me bij “kerst in de tropen” ook nog niet echt een voorstelling maken. Oud en nieuw vier ik dit jaar op het werk, ik heb namelijk nachtdienst. Vanaf de 3e etage heb je een prachtig uitzicht over de stad. Ik had maar eens bedacht dat ik vanaf daar naar het vuurwerk ging kijken ipv midden in dat geknal in de stad te staan. Vuurwerk, heel mooi maar dat geknal hoeft van mij niet.

Verder zijn we met z`n 3en nog een weekendje naar Cola Kreek (recreatiepark) geweest. Het water in die kreek is zo bruin dat het net cola lijkt. We keken uit op een stukje bos/jungle. We hadden een hutje gehuurd langs de kreek en hebben daar overnacht in onze hangmatten. Voor mij was dit mijn eerste nacht in een hangmat, ik heb dan ook geen oog dicht gedaan. Ik was er dan ook weer vroeg uit en heb zitten kijken naar de natuur. Ik heb veel vogeltjes, papagaaien en een toekan gezien. Voordeeltje van vroeg opstaan want verder die dag heb ik ze niet weer gezien.

Vorige week ben ik met een collega wezen kijken bij een appartementje waarvan zij de verhuurster kent. Op zich een net appartement met 1 slaapkamer in de buurt die ik graag wou (noord) met alle luxe (warm water, wasmachine, airco en wifi) alleen een beetje aan de dure kant. Ik ben aan het zoeken geweest in noord maar dit is gewoon de dure kant van de stad. Ik zou heel graag hier willen blijven omdat de doorgaande wegen in de binnenstad `s morgens en `s middags altijd vast staan. De sluiproutes staan natuurlijk ook vast. Voorlopig zoek ik nog hard door want ik wil ook nog leuke dingen kunnen blijven doen en plannen zijn er genoeg. Zo gaan we aankomende week met 6 personen 2 dagen naar Brownsberg, Stone island en een goudmijn bezoeken. 4 nl-collega`s en 2 partnes gaan mee.

Verder heb ik weer wat regel dingen gedaan. Ik moest mij melden bij de vreemdelingendienst voor het aanvragen van verblijf. Ik moest mij melden om 10.15. Om 12.15 was ik eindelijk aan de beurt. Je krijgt een “afspraak”. Die zogenaamde afspraak is de tijd waarop je je moet melden. Dan krijg je een nummertje (alles werkt in dit land met nummertjes trekken) en kun je je beurt af gaan wachten. In mijn geval was dat dus ruim 2 uur wachten voor nog geen 10 minuten papieren inleveren.

Verder sta ik nu geregistreerd bij Volksgezondheid, afd inspectie van verzorgende en verplegende beroepen. Met de stempel die ze op mijn diploma hebben gezet mag ik officieel werken als verzorgende. Nou ja…… officieel…… ik heb nog steeds geen werkvergunning. Deze is in aanvraag.

Ook heb ik eindelijk maar eens een bankrekening geopend. Mijn eerste loon mocht ik gister contant ontvangen maar voor de volgende betaling moest ik toch echt een rekening hebben.

En dan het werk…. Das een verhaal apart.

Hoe ga ik dat nou weer begrijpelijk uitleggen…….? Zover ik weet worden mensen doorverwezen voor opname bij rcr door specialisten die het hebben van patiënten bij ons, als een soort “nevenbaan” hebben. Wij hebben ongeveer 5 van dit soort specialisten. Verreweg de meeste patiënten komen van 1 specialist. Zij heeft 2 weken geleden vakantie gekregen en op haar laatste werkdag heeft ze bijna al haar patiënten bij ons ontslagen. Dat zij niet waargenomen word door een ander komt omdat zij dit dus als nevenbaan heeft en haar waarnemer niet. En zo kwam het dat we in 1 dag van ongeveer 20 patiënten, kelderden naar 6 patiënten. Hierdoor werd er ingekrimpt op personeel waardoor ik soms een dienst vrij was. Gedurende de daarop volgende week werden ook de meeste andere patiënten ontslagen waardoor we sinds afgelopen zondag met nog maar 1 patiënt zaten. Zij is afgelopen donderdag ontslagen waardoor we nu leeg staan en iedereen thuis zit. Toegezegd is dat we wel doorbetaald krijgen dus dat is een opluchting. Gelukkig komt die arts maandag terug van vakantie dus ik verwacht voor volgende week weer werk.

Bovenstaande, plus een te veel aan personeel en te weinig patiënten waardoor ik nooit 40 uur ingepland werd maakte dat ik al die dagen thuiszitten al snel beu was. Na wat zoeken op internet vond ik een thuiszorgorganisatie, opgezet door een Nederlandse. Het kantoor zit niet heel ver bij me uit de buurt dus ik ben er woensdag eens langs gereden. Ik kreeg sollicitatieformulieren mee en heb die donderdag weer terug gebracht. Omdat ik graag kennis wou maken met de directrice moest ik even wachten tot zij klaar was met een vergadering. De manager kwam naar buiten, zag mij zitten, vroeg of ik kwam solliciteren, bekeek mijn ingeleverde papieren en diploma`s, verdween weer naar binnen en binnen 2 minuten stond er een zorgcoördinator bij me met de vraag of ik niet direct naar een klant kon. En of ik de dag erna ook nog naar 2 klanten kon…..? Uhm …… ja hoor, geen probleem. Nog tijdens dat gesprek had ik de 2e zorgcoördinator al bij me staan of ik zaterdag ook nog even naar iemand kon en welke dagen ik volgende week beschikbaar was.

Jemig wat gaat dit allemaal snel !!! Maar goed, ik ben in de auto gestapt, heb mijn trouwe vriend Google maps aangezet en ben naar mijn eerste thuiszorgklant gereden.

Het is nu zaterdag, ik heb reeds 10 uur voor de thuiszorg gewerkt zonder dat ik de directrice gesproken heb, zonder dat ik weet wat mijn uurloon is en zonder dat ik een contract getekend heb. Doel voor maandag: directrice te spreken zien te krijgen!

Verder heb ik mijn beschikbare dagen voor december ingeleverd. Dom van mij want ik heb ALLE beschikbare dagen doorgeven en had niet verwacht dat ik ook op al die dagen ingezet zou worden. Nu heb ik een paar keer dat ik blokken van 8 of 10 dagen achter elkaar om 7 uur moet beginnen.

Soms zijn het 2 uurtjes, soms 4 uurtjes of zelfs maar 1 uurtje per dag. In december werk ik dus of bij de een of bij de ander. De thuiszorg zit niet zozeer met een personeelstekort maar in december willen mensen liever thuis blijven ivm de feestdagen dan in het ziekenhuis liggen of familie die normaal de zorg doet, gaat op vakantie waardoor mensen korte tijd even zorg nodig zijn van de organisatie. In januari pas ik in ieder geval beter op hoeveel dagen ik doorgeef voor beschikbaarheid hahaha.

Morgen is er vanuit rcr een teamuitje naar Babunhol (recreatiepark). Dit was eigenlijk voor volgende week gepland maar ivm de leegstand is het verzet naar dit weekend zodat iedereen mee zou kunnen. Aangezien de samenwerking een stukje beter gaat (je begint elkaar beter te leren kennen) heb ik er zin in!!

Al 5 weken in Suriname

Al 5 weken in Suriname.

Ja, wat kan ik zeggen…. De tijd vliegt nog steeds, ben nu 5 weken hier.

Het mentaliteitsverschil en gebrek aan collegialiteit bij sommige collega`s is nog steeds een issue wat afgelopen week een paar aanvaringen opgeleverd heeft. Ook ik heb nu al op het punt gestaan om het bijltje er bij neer te gooien en de eerste de beste vlucht terug te nemen (ik zou niet de eerste Nederlander zijn die het binnen een paar weken voor gezien houd maar ik geef nog niet op). Terug naar de Nederlandse mentaliteit, collegialiteit, de vertrouwde thuisomgeving en….. mijn Angel. Die mis ik wel ontzettend hoor. Ik heb toch serieus overwogen om haar hierheen te halen maar mijn realistische “ik” zegt dat ik alleen mijzelf daar een plezier mee doe.

Ik skype er wat af, een gesprek met het thuisfront duurt toch al snel langer dan een uur. De verbinding is wisselend. Soms gaat het een uur lang goed maar het kan ook zijn dat we elkaar in een uur 4 keer opnieuw moeten bellen omdat de verbinding verbroken werd. En waar dat dan aan ligt…..

De patiënten zijn allemaal, stuk voor stuk aardige en dankbare mensen. Sommigen nodigen je thuis uit, een ander vraagt je mee uit (nee, dank je!) en voor mensen die geen bezoek krijgen doe je buiten werktijd een boodschapje als ze daar verlegen om zitten. Gemiddeld liggen patiënten 1,5 a 2 weken bij ons. Sinds deze week nemen we ook neurologiepatiënten op. Ondanks dat bv een cva mij niet helemaal onbekend is, valt er hier voor mij toch nog veel te leren.

Het regenseizoen heeft zijn intreden gedaan wat voor iets koelere temperaturen zorgt vanwege de bewolking, al zijn ze nog rond of boven de 30 graden. Het verschil is goed te merken. Ik slaap gelijk een stukje beter en overdag is het iets minder zweten. Regenseizoen betekend wel dat het hier nu bijna elke middag regent, soms met flinke onweer. Tot de standaard uitrusting van mijn handtas behoord nu dus ook een paraplu.

Afgelopen week heb ik op mijn vrije dagen mijn auto van binnen gepoetst. Die was gitzwart tot het plafon aan toe! Nu kun je de kleur van de bekleding weer zien en is het plafon weer wit. Ik ben erg tevreden over mijn gedane arbeid haha. Jammer genoeg bemerkte ik tijdens een lage rit (met Riet bij me) en een enorme file, dat mijn airco niet meer werkte. Dat was alles behalve grappig. Gelukkig heb ik hem gister laten maken, tegelijk met nog wat andere dingen die vervangen moesten worden wil de auto in december de keuring doorkomen.

Laatst kwam de buurman Riet en mij uitnodigen voor de verjaardag van de buurvrouw. Het was een gezellige avond met veel eten.

Verder ben ik verschillende keren uit eten geweest of wat wezen drinken met Nederlandse collega`s wat elke keer weer erg gezellig was. Helaas moet ik dit weekend voor het 2e weekend op rij avonddiensten draaien waardoor uitgaan niet mogelijk is. Er komen vast nog meer mogelijkheden. Ook ben ik nog een middag wezen winkelen met Anika (hoofdzuster) omdat ze graag een nieuw fototoestel wou. Echt veel opties waren er niet. Fototoestellen zijn niet erg populair hier. Maar ze is geslaagd.

Ik zal deze week proberen foto`s te plaatsen.

Al weer een week voorbij.

Al weer een week voorbij.

Wat gaat dat toch snel, ik ben hier nu al 3 weken.

Mijn 2e werkweek zit er op en ik val soms nog steeds van de ene in de andere verbazing. Hier tot in detail over uitweiden kan ik niet (met name over het mentaliteitsverschil), je weet immers nooit wie dit allemaal per ongeluk krijgt te lezen. Wel begin ik steeds beter de namen van collega`s te onthouden en kan ik beter inschatten aan wie je wel wat hebt en aan wie (soms totaal) niet. Dat is iets wat ik wel mis in het werk…… vertrouwen. Je vraagt of ze wat willen doen, zeggen “ja” maar aan het einde van de dienst kom je er achter dat het niet gedaan is zonder dat dit terug gekoppeld is. Dat ken ik niet…… Ik kom er dus achter dat je beter dingen gewoon zelf kunt doen, dan weet je tenminste dat het gebeurd is. Ook zoiets…. pauze houden… Kennen ze niet! In Suriname eten ze wanneer ze honger hebben en niet als hun gezegd word dat ze om 10 uur even mogen gaan zitten. Van de week zei ik tegen 2 collega`s dat ze wel even pauze mochten houden om 10.15 uur. “Als jullie dan om 10.30 terug zijn, kan ik pauze gaan houden”. Om 11 uur heb ik ze maar hevig geïrriteerd uit de personeelskamer gehaald en dan kunnen ze je ook nog met een schaapachtig gezicht aankijken waarbij bij mij echt het bloed naar mijn hoofd steeg van totale verbijstering.

Zonder blikken of blozen je ziek melden in een weekend dat je geen vrij kon krijgen gebeurd hier ook. Natuurlijk niet zonder consequenties. Zover kwam het niet omdat ze begin deze week per direct ontslag nam. Verder moet je elke dag maar afwachten of iedereen komt opdagen. Het schijnt ook wel eens te gebeuren dat iemand gewoon niet komt…

Rcr heeft een eigen ambulance (geïmporteerd vanuit Nederland). Van de week werd ik gevraagd mee te gaan om thuis iemand op te halen die opgenomen moest worden bij ons. Toen ik daar aankwam met de chauffeur bleek het gangetje naar de kamer waar mevr lag, te smal voor de brancard. Allerlei mensen hadden zich al verzameld om mevr helemaal naar buiten te tillen (mevr kon niet staan of lopen). Ik zag dit niet zo zitten, de gang was al te smal om met 2 personen naast elkaar te lopen. Ik had een rolstoel zien staan, dat leek me een beter vervoersmiddel om haar buiten bij de brancard te krijgen. Rolstoel naast bed gezet, iedereen in de aanslag om haar over te tillen…. Ik bedenk me geen moment, zet haar op de rand van het bed en dankzij de tilcursussen die ik soms tot vervelends toe heb gevolgd, draai/til ik haar zo in de rolstoel. Buiten nog een keer hetzelfde en mevr lag keurig op de brancard. Later hoorde ik dat de chauffeur mij wel vaker mee zou willen hebben. Mijn ego was weer gestreeld voor die dag hahaha. Vrijdag moest er een patiënt voor onderzoek naar een soort onderzoekscentrum. Bij dit soort dingen blijkt het personeel altijd mee te gaan. Deze patiënt moest ook met de ambu en de vraag was of ik mee wou. Maar natuurlijk wil ik dat wel, eens kijken hoe dat in zijn werk gaat. Stelde op zich niet zo heel veel voor maar was wel grappig om een keer te doen. Had ik dat onderzoekscentrum ook eens een keer gezien. Later die dag moesten 2 patiënten opgenomen worden in 1 van de 4 ziekenhuizen. Erg goede verhalen had ik van dit ziekenhuis niet gehoord dus ik heb mij een half uur voor het einde van mijn dienst, als het ware aangeboden om die ritten te doen, de avonddienst kon ook geen personeel missen. Ook al zou ik de overuren niet gecompenseerd gaan krijgen, ik wou gewoon graag eens naar dat ziekenhuis om te kijken. Maar oh oh oh, wat een armmoedige bende daar, ik was blij dat de liftdeuren open gingen toen we boven waren. Alles is van hout, als je 3e klasse verzekerd ben lig je met z`n 10en op een zaal zonder airco.

Ik zal even tekst en uitleg geven tussendoor: je verzekerd je hier in klasse`s. Klasse 1 is een eigen kamer, klasse 2 meer-persoons kamer, klasse 3 is zaal, mannen en vrouwen apart. In dit ziekenhuis is klasse 3 dus een zaal met 10 personen zonder airco, 1 tv per 5 patiënten en het enige wat je afscheid van de buurman / vrouw is een gordijn naast je. Bij Rcr is een 3e klasse kamer een 4 persoonskamer met airco, per 2 patiënten een tv, een aanrecht met koelkast en middenin een muur met doorgang waardoor je haast kunt zeggen dat je maar met 2 personen op kamer ligt. 2e klasse is 2 persoons zonder aanrecht maar wel koelkast en 1e klasse is ook zonder aanrecht maar verder wel met alles. Op de 3e klasse kamers in het Rcr is inderdaad ook de enige afscheiding van de buurman / vrouw een gordijn naast je. Even voor de duidelijkheid: niet rondom. De overbuur die ter hoogte van de doorgang in de muur ligt, kijkt dus alsnog bij jou in bed….. Ik moest laatst iemand een zetpil geven maar voelde mij erg ongemakkelijk. Niet vanwege de handeling maar wel de manier waarop ik geen privacy kon bieden. Navraag leerde mij dat dit heel normaal is in dit land. Ik vond het maar raar.

Het ziekenhuis waar die patiënten heen gebracht moeten worden enige ziekenhuis dat nog niet eens een emailadres heeft !! Dat is toch ondenkbaar !! Bij de 2e patiënt die we brachten ontstonden er ineens problemen. Het ziekenhuis wist niets van patiënten vanuit Rcr, ik was niet eerst langs het opnamebureau geweest, dit was de 2e al die we maar zo op de afdeling brachten en weet ik wat nog niet allemaal meer. Oke, prima, dan loop ik toch even naar het opnamebureau om de patiënt aan te melden…. Geen probleem leek mij. Nou daar kreeg ik nog veel meer te verduren. Op een gegeven moment kreeg ik zelfs de indruk dat ze bijna ging zeggen dat we de patiënt weer mee terug moeten nemen, nou ik dacht het niet! Dat zou dan voor hem al de 2e keer zijn die dag. Die ochtend was hij geweest voor onderzoek en toen werd al besloten dat hij opgenomen moest worden. Dit kon volgens de verpleegkundige aldaar niet omdat hij geen verpleegkundige overdracht bij zich had dus hebben ze de patiënt mee terug moeten nemen (was andere patiënt dan waar ik `s morgens mee was geweest voor onderzoek). Ik heb de chauffeur gebeld dat hij mij maar even moest komen helpen in mijn verhaal. De chauffeur zei later ook dat hij nog nooit langs het opnamebureau heeft hoeven gaan. Maar goed, bleek dus dat de arts die hun ingestuurd had, niet de juiste procedure gevolgd had. Alles is goed gekomen en de patiënten mochten blijven. Die ambu ritjes zijn leuk om te doen. De chauffeur zou graag vaste mensen mee willen. Ik kan dit waarschijnlijk niet zijn want “dan word ik voorgetrokken” in de ogen van de Surinaamse collega`s.

Ondertussen was het zo rond 17.30 uur dat we weer terug waren. Ik kwam een Nederlandse collega tegen die met een andere nieuwe nl collega (die dag begonnen)wat ging eten, of ik zin had om mee te gaan. Maar natuurlijk! Uiteindelijk zijn we heel ergens anders uit gekomen dan dat we in gedachten hadden maar dat tentje konden we niet vinden. We hebben lekker gegeten en veel gekletst. Daarna zijn we wat wezen drinken bij haar thuis. Zij woont in een soort van studentenhuis met meerdere Nederlanders. De gezelligheid duurde voort en het werd alsmaar later. Uiteindelijk zijn we toch maar vertrokken. Nadat ik de ene collega weer bij het Rcr afgezet had (zij woont intern) ben ik doorgereden naar mijn bedje dat na een lange werkdag al enige tijd op mij stond te wachten.

Zaterdag zouden we een kaaimannentrip gaan doen maar de bootsman was niet te bereiken. Op de gok zijn we naar de kade gereden maar er waren geen boten beschikbaar. Wel voor zondag. Na wat onderhandeld te hebben over de prijs hebben we een afspraak gemaakt voor zondag. Toen zijn we maar weer uit eten gegaan. Een van de medebewoners uit het “studentenhuis” is met ons mee geweest, zij wist waar je goed kon eten maar ja, zij woont hier ook al 3 jaar. Tijdens het eten is er een foto van ons gemaakt, deze kreeg ik later via de app. Dat heeft mij doen besluiten dat ik toch wel erg nodig naar de kapper moest. Op internet heb ik wat rondgezocht en een kapper in de buurt gevonden. Ook op zondag geopend dus gelijk een afspraak gemaakt voor vandaag.

Ik kwam terecht bij een kleine Braziliaanse dame van mijn leeftijd die goed Nederlands sprak en hier dan ook al kan kinds af aan woont. Aan huis had ze een salonnetje. Ik legde uit wat ik graag wou en ze begon te knippen….. en knippen…. en steeds korter. Dan dacht ik dat ze aan een kant klaar was, begon ze aan de andere kant maar ging dan toch weer terug naar waar ze al geweest was om daar ook nog weer te knippen en knippen. Ik heb me echt afgevraagd wat dit moest gaan worden…. Er bleef zo weinig over om nog af te knippen, zo leek het. Daarna heeft ze het nog helemaal geföhnd en in model gebracht. Toen heb ik het pas van achter in de spiegel gezien. Dat zag er allemaal goed en mooi uit maar ik ben nog een beetje huiverig voor als ik het morgen zelf ga doen, of het dan ook nog zo leuk is. Maar goed, dat heb ik in Nederland ook altijd. Al met al heb ik dus weer een behoorlijk kort koppie. Knippen koste 20 srd wat neerkomt op zo`n € 4,50. Föhnen en in model brengen koste 50 srd (ongeveer € 11,00). Hier had ik niet om gevraagd maar heeft ze ook niet in rekening gebracht. Ze wou het zelf graag. 1,5 uur heb ik er gezeten. Omdat ze het wel gedaan heeft en ik het ook wel leuk vond, heb ik haar wat meer gegeven dan die 20 srd. Ik blij dat mijn haar eraf is, zij blij met wat extra geld.

Volgens mij heeft de regentijd ook ingezet hier. Steeds vaker is het bewolkt en valt er soms een bui. Tijdens het typen van dit verhaal heb ik al een paar keer naar binnen moeten vluchten vanwege een bui. Op zich is dat bewolkte weer erg prettig, het is dan iets koeler.

De muskieten worden er helaas niet minder om. Zodra ik `s morgens uit bed stap, ben ik binnen een kwartier, 15 muggenbeten rijker. En nee, deze keer overdrijf ik echt niet. Insmeren heeft geen nut, ze blijven bijten. Zelfs door een lange broek en sokken heen. Een voordeel ten opzichte van Nederlandse muggen…… de beten blijven niet zo heel lang jeuken. Na een paar uur is het gejeuk wel over.

Even terugkomend op mijn vorige verhaal: de floormanager heeft (nog) geen reactie gehad uit Raalte.