De eerste werkweek

Eerste werkweek.

Maandag 20 oktober was het dan zover, mijn eerste werkdag. Ik melde mij iets voor 7 uur in de zusterpost voor de overdracht. De taken werden verdeeld en mij werd het systeem van het medicijnen delen uitgelegd. Er zijn maar weinig collega`s die medicijnen delen dus het was van belang dat ik snel doorkreeg hoe het hier werkte. Wat mij betreft werk het niet! Het klopt vrijwel nooit (`s nachts word het uitgezet) waardoor je alsnog het missende tablet moet gaan aanvullen. De tabletten zitten zoveel mogelijk in de verpakking uitgeknipt van de strip in het cupje maar niet altijd staat de naam er dan nog op, hoe moet je dan controleren of je het juiste tablet hebt..? Namen op de medicijnlijst komen niet altijd overeen met de medicijnennaam op de verpakking. Voorbeeld: op de lijst staat Cedocard, maar in het cupje zit dan Isosorbide. Op de lijst staat Metformine maar in het cupje zit Diabetmin. Misschien grappig voor de dames van AC: hier word Acetylal 80 mg gegeven als Aspirine haha. Er staat dus ook Aspirine op de lijst en Acetylal in het cupje. Dit soort dingen moet ik dus allemaal leren, het leren herkennen van tabletten en weten dat tabletten meerdere namen hebben. Op mijn 2e werkdag heb ik dan ook een hele lijst gemaakt waarop deze dingen staan en hoe tabletten eruit zien of waaraan ik verpakkingen kan herkennen. Op deze manier hoef ik het niet steeds te vragen of terug te lopen naar de doosjes (liggen op andere plek dan de uitgezette cupjes). Maar goed, na een paar keer ga je tabletten herkennen en weet je dat het 1 eigenlijk het ander is.

Verder is het echt een ziekenhuiszetting met voornamelijk patiënten met ontregelde diabetes en/of hypertensie. Dus dat is veel bloedsuikers prikken en tensie`s meten en dagelijks artsvisite lopen. Er is geen dagbesteding of iets dergelijks maar mensen lijken dat prima te vinden. Ik het maandag gelijk al een opname gedaan maar zo ook de overige werkdagen vorige week (1 dag niet). Er is veel verloop in patiënten.

Verder is er het mentaliteitsverschil tussen de Surinaamse collega`s en de Nederlandse collega`s wat even wennen is. Niet altijd even makkelijk maar het is voor de Surinaamse dames ook vast wennen dat er Nederlander rond lopen. Sinds een paar weken hebben ze een Nederlandse hoofdzuster.

Ook een groot verschil met wat ik gewend was is dat je zo goed als geen mensen hoeft te wassen of te helpen met aankleden. Vrijwel iedereen kan alles zelf.

En dan zijn er nog de namen….. Soms super Nederlands en soms moet ik echt oefenen op de uitspraak omdat het bv een Hindoestaanse of Javaanse naam is.

Het rooster kan ook maar zo veranderen. Ik stond ingepland voor 5 dagdiensten. De directeur vond toch eigenlijk wel dat ik ook de eerste week al een avonddienst moest draaien dus werd ik vrijdag avond ingepland voor inwerken. Woensdag bleek er geen avonddienst (volgens mij was er ziekte) te regelen te zijn voor donderdag… of ik niet wou werken.. Ach ja, waarom ook niet. Dus donderdag zou ik hem zelf draaien en vrijdag ingewerkt worden…. Avonddienst stelde achteraf niets voor dus iemand die vrijdag avond graag vrij wou, kon na overleg met mij en de hoofdzuster wel vrij krijgen. In tegenstelling tot de dagdienst, zit er in de avonddienst wel degelijk een structuur.

Dat hele inwerken heeft voor verontwaardiging gezorgd bij de collega`s. Volgens mij worden nieuwe collega`s 1 dag ingewerkt. Ik was 3 dagen over gepland. Hun vonden dat ik voorgetrokken werd maar snapten dan weer niet dat goed inwerken uiteindelijk voordelen oplevert. Volgens mij dachten ze dat de hoofdzuster (ik weet niet of ik haar naam mag noemen dus noem haar nog maar even hoofdzuster) en ik dikke vrienden waren. Wij kenden elkaar niet eens, dat heeft ze ook proberen uit te leggen. De zondag voor ik begon zijn we wat wezen drinken om elkaar wat beter te leren kennen maar dat was alles.

Maar verder heb ik een goede eerste week gehad.

Voor afgelopen weekend was er een binnenland trip georganiseerd door de directeur voor een paar Nederlandse personeelsleden en een paar familieleden en vrienden van hem. In totaal waren we met 10 personen. We zijn naar Isadou geweest wat tegenover Jaw Jaw ligt. Om daar te komen moesten we eerst zo`n 2,5 uur met de auto tot aan Atjoni. Bij Atjoni houd letterlijk de weg op en kun je alleen nog verder met de boot. Na een half uur varen waren we er jammer genoeg al. Ik vind dat varen over de rivier geweldig. Bij Jaw Jaw ligt een grote stroomversnelling. Aangezien het nu grote droge tijd is, stond het peil van de rivier erg laag waardoor je lekker in de stroomversnelling kon liggen. Het water in de rivier was gewoon bizar warm, totaal niet verkoelend, helaas. Op Isadou hadden we een open zaaltje met keuken tot onze beschikking en 1 hut met bedden, douche en toilet. Nadat we gezamenlijk eten hadden gekookt, werd er een kampvuur gemaakt, een spelletje gespeeld en zodra het donker was heb ik een aantal keer de oever afgespeurd naar kaaimannen. Nou ja, de oogjes ervan, die zie je in het licht van een sterke zaklamp, het beest zelf niet. Na een aantal keer de oever afgezocht te hebben, vond ik er toch 1. Verder vond ik in het water veel krabben en visjes. Tegen middennacht ben ik maar eens gaan slapen. De hut had plek voor 8 personen (4 2-persoonsbedden). 5 personen hebben in een hangmat in het zaaltje geslapen en 5 hebben er in de hut geslapen. Nou ja, sommigen hebben geslapen, de anderen hebben geluisterd naar het omzagen van complete stukken bos. Er waren er meerdere die behoorlijks snurkten. Ik had mijn wekker om 5.30 gezet zodat ik op tijd wakker zou zijn om de natuur wakker te zien en horen worden. Na het wekken van de hoofdzuster en de dialyse verpleegkundige zijn we naar de stroomversnelling gelopen om daar naar de natuur te kijken. Jammer genoeg waren er geen apen te horen. Na het ontbijt zijn we het dorpje Nieuw Aurora gevaren op een half uur afstand. Om daar te komen moesten we op een gegeven moment uitstappen en een stukje de jungle door om vervolgens aan de andere kant van het eilandje weer in te stappen. De sula (stroomversnelling) die om het eilandje lag had te weinig water om er met een beladen boot door te komen. In Nieuw Aurora hebben we wat rondgewandeld. Daarna zijn we via dezelfde weg weer terug gegaan, hebben op Isadou nog even in het water gelegen, gegeten, spullen ingepakt en zijn aan de terug weg begonnen. Om 18 uur waren we weer bij RCR.

Van iemand had ik het weekend gehoord dat de nieuwe floormanager die er net 3 weken is ook uit Raalte zou komen. Ik had hem al een paar keer gesproken maar hij heeft totaal geen accent totdat ik hem er over aansprak toen we terug waren. Toen praatte hij ineens zo enorm dialect!! Hij zelf is al jaren weg maar zijn moeder woont er nog wel. Hij heeft mijn “grote vriend” op de 1e etage bij AC ook gekend. Zijn nicht is een goede vriendin van hem (dames AC: jullie weten vast wel wie ik bedoel). Natuurlijk werd er gelijk een foto van mij naar haar ge-appt. Het was toen al avond in Nederland en gister en vandaag was ik vrij vanwege te weinig patiënten en teveel personeel dus wat haar reactie is hoor ik morgen pas. Grappig maar zo klein kan de wereld dus zijn, ook al zit je aan de andere kant!

missie

Missies.

De eerste week is zo goed als om maar laat ik bij het begin beginnen want er is van alles te vertellen.

De avond voor mijn vertrek hebben we samen gezellig gegeten, nog even een spelletje gedaan en natuurlijk veel te laat naar bed, alle tijd die je slaapt kun je immers niet meer met je familie doorbrengen. Eenmaal in bed en in slaap voelde ik mij helemaal niet goed. Ik was enorm misselijk. ‘Heb ik weer’, dacht ik nog, ‘ziek op reis gaan’.

Na 3 uurtjes slaap, met onderbreking, ging om half 5 de wekker. Nog snel de laatste gaatjes van de koffer opvullen met volkomen onzinnige dingen, huis in orde maken en Angel uitlaten. Eten hoefde ik niet, ik was nog steeds misselijk. Bij navraag bleek verder niemand zich ziek te voelen. Ben ik dan misselijk van spanning……? Zoveel spanning of emotie ervoer ik nog niet.

Om half 7 stond het vertrek vanaf huis gepland. Zo laat mogelijk heb ik Angel in de bench gedaan, snel een aai over het koppie, niet te lang bij nadenken, deur op slot draaien en wegwezen. Buiten stonden buren om mij uit te zwaaien. Zooo lief!

De rit naar Schiphol verliep zonder problemen. Eenmaal in de bagagehal begon het wachten. Er stond een enorme rij bij de bagage-afgifte. Toch ging het redelijk vlot. Ik weet dat mijn bagage-meter minder gewicht aangeeft dan de band op Schiphol. Ondanks dat ik daar rekening mee gehouden had was het erg spannend. Mijn 1ekoffer, die het lichts was thuis, woog op de band al 23 kg rond (23 kg is max wat je mee mocht nemen). Oke….. dat gaat dus problemen opleveren bij mijn 2ekoffer wand die was thuis al zwaarder. En Ja hoor, 24 kg, schoon aan de haak. Ik had toch `s morgens al die lege gaatjes niet moeten opvullen….. Gelukkig wist ik meteen wat ik eruit kon halen, een pot pindakaas en een doos dropjes (gekregen bij het afscheidsfeest). Weer opnieuw wegen…. 22,6 kg. Oke, gelukkig, de koffer kan ingecheck worden.

En dan begint het echte wachten. Ik weet dat de douane controle altijd heel lang duurt dus ik hoefde niet al te vroeg richting gate. Bovendien hadden we al gezien dat het vliegtuig een half uur vertraging zou hebben. We zijn bij het panoramadek wat gaan eten en drinken. Mijn misselijkheid was iets weg getrokken.

En dan komt het onvermijdelijke punt van afscheid nemen……. Zolang ik ze kon zien heb ik gezwaaid. Gelukkig heeft Schiphol een goede wifi voorziening dus contact was er nog tot ik in het vliegtuig stapte.

Uiteindelijk zijn we een uur te laat vertrokken. Onderweg is er iets ingevlogen op de tijd waardoor ik met zo`n 40 minuten vertraging aankwam op Zanderij. Ik zat bij de uitgang dus was vlot het vliegtuig uit. Paspoortcontrole ging ook lekker vlot. Ik denk… nu alleen nog mijn koffers en dan kan ik richting de stad, richting mijn (voorlopig) nieuwe thuis bij Riet. Nou die koffers lieten nogal op zich wachten. Ruim 45 minuten. Mijn koffers lagen als een van de laatste op de band, grrr. Toen op zoek naar de door het werk gereserveerde taxi. Maar natuurlijk pas nadat ik buiten even mijn nicotinegehalte weer op pijl had gebracht. De taxi had ik snel gevonden, ik moest alleen nog even wachten tot alle anderen van het busje er ook waren. Het was zaterdag en dan is het overal erg druk, zowel in de stad als in Lelydorp, wat voor de stad ligt. De taxichauffeur heeft achterlangs gereden zodat we de file ontweken hebben. Na her en der mensen afgezet te hebben, ben ik als laatste weggebracht. Om 19 uur Surinaamse tijd (het was toen middennacht in Nederland) stond ik eindelijk bij Riet voor de deur.

Riet ken ik via zusters van mijn vorige werk op AC. Ik heb haar tijdens mijn vakanties hier bezocht. Zij zou voor 2 jaar naar Suriname vertrekken maar woont er nu al 48 jaar.

Na wat gekletst te hebben ben ik vroeg naar bed gegaan, ik was kapot! Geheel tegen mijn principe in heb ik niet eens gedoucht. Ik ben als een blok in slaap gevallen.

Zondag was voor mij echt een rustdag. Riet was `s morgens al vroeg op pad. Ik heb heerlijk gedoucht (MET warm water wat echt als een luxe beschouwd kan worden hier in Su), thuisfront even gebeld, koffer uitgepakt, kledingkast ingepakt en verder de hele dag lekker buiten gezeten. Nou ja, lekker….. Tot ongeveer 10 uur is het heerlijk buiten. Daarna komt de zon achter het huis en word het bloedheet. Nu in de grote droge tijd, is het warmer dan in andere getijden. Temperaturen van ver over de 30 zijn niet uitzonderlijk. Tegen ongeveer half 11 kan ik met een stoel helemaal tegen het schuurtje gedrukt, weer in de schaduw zitten. Dan nog is het erg warm. Ik drink liters water, maar zweet het eDe eerste week heb ik bewust vrij gehouden van het werk zodat ik dingen kon regelen maar ook vanwege mijn knie, waar het overigens goed mee gaat. Ik had deze week dus verschillende missies.

Maandag, missie 1: vervoer regelen.

Vanuit Nederland had ik een kennis, Dean, al gevraagd of hij mij vandaag wou helpen met het kopen van een auto. Na zijn werk heeft hij bij een supermarkt een krantje gehaald waarin auto`s te koop worden aangeboden. Een soort marktplaats op papier. We hebben verschillende mensen gebeld . Uiteindelijk zijn we bij 1 handelaar gaan kijken. Hij bood een auto aan voor een fiks bedrag (denk ik 4 cijfers), nou daar wil je nog niet dood in gevonden worden. Sterker nog, als je daar de weg mee op zou gaan word je er vanzelf dood in gevonden. Belachelijk gewoon. Terwijl er hier over het algemeen echt nette auto`s rijden, uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Dean en ik waren het er snel over eens dat dit hem niet ging worden. Maar ik dacht wel ‘als ze voor zo`n auto al zulke bedragen vragen, dan kon mijn (voor een auto begrote) budget wel eens ontoereikend zijn. Maar goed, ik zou wel zien. Op naar de volgende die we gebeld hadden. Hij bood een auto aan binnen mijn budget maar dit bleek een uit Nederland geïmporteerde auto te zijn. Overal word sterk afgeraden om in Su met een Nederlandse auto te rijden. Note: ze rijden hier links met het stuur aan de rechterkant. Deze auto ging het ook niet worden ondanks dat hij er redelijk uitzag. De verkoper had echter nog wel een auto te koop staan maar wel ver boven mijn budget. We zijn gaan kijken, we vonden het allebei wel wat en ik heb Dean wat van de prijs af laten praten. Oke, ik geeft toe, ik heb alsnog meer betaald dan ik begroot had maar ik moest nou eenmaal vervoer hebben. Ik heb Dean gevraagd waarom de auto`s hier zo duur zijn. Hij verwacht dat dat komt omdat dat wat je betaald aan onderhoud of vervanging van onderdelen weer een lachertje is voor Nederlandse begrippen. Laten we hopen wat hij gelijk heeft.

Maar goed, missie 1 was geslaagd. Ik had een auto, een Toyota corolla uit (ik geloof) 1996. De kleur is niet mijn kleur (donker grijs) maar ach, auto is auto. Automaat, airco en radio cd (cd stuk kwam ik later achter maar radio doet het). Dean heeft mij terug geleid naar het begin van de stad. Vanaf daar dacht ik de weg zelf wel te weten (navigatie natuurlijk thuis bij Riet laten liggen). Bij daglicht zou me dat ook vast gelukt zijn, maar nu was het al donker. Je begrijpt het al, ik nam ergens de verkeerde afslag (ellendige eenrichtingswegen hier ook) en kwam heel ergens anders uit. Gelukkig herkende ik wel straatnamen en wist ik in ieder geval waar ik ongeveer zat en waar ik ongeveer heen moest. Uiteindelijk kwam ik een herkenningspunt tegen en na wat extra meters (misschien wel kilometers) ben ik veilig thuis gekomen. Mijn eerste kilometers linksrijdend in Su waren een feit.

Dinsdag, missie 2: ZOEK EEN INTERNET VERBINDING!!!

Riet heeft geen internet (bijzonder jammer hahaha), mobiel internet krijg ik maar niet voor elkaar, cybercafe`s vertrouw ik niet maar….. op het werk hebben ze internet al mag daar door personeel niet echt gebruik van gemaakt worden (iedereen doet het hoor). Ik heb gebeld om te vragen of het mocht. Ik heb er een paar uur gezeten om wat dingen te regelen. Op het werk ben ik voorgesteld aan tal van collega`s waarvan ik uiteraard de namen alweer vergeten ben. Ik heb de directeur even netjes een hand gegeven en gelijk op zijn verzoek een afspraak gepland voor een soort van kennismakingsgesprek.

Missie 2 ook weer geslaagd, ik heb even online kunnen zijn.

Woensdag, missie 3, 4, 5 en 6.

Ik moet een rekening openen. Naar de bank dus. Bovendien moest ik leges betalen voordat ik naar vreemdelingenzaken ga. Dat dus ook maar gelijk geregeld. Rekening openen kon nog niet omdat ik nog geen getekend contract heb. Dat moet dus later nog gebeuren . Missie 3 deels gelukt.

Daarna naar het postkantoor. Riet had me verteld hoe ik moest lopen, het was vlakbij de bank. Haar beschrijving klopte en ik had het zo gevonden. Ik moest plakzegels hebben voor op een formulier dat ik ook bij vreemdelingenzaken in moet leveren. Alweer een missie geslaagd!

Onderweg terug liep ik langs een kantoortje van Digicel, een telefoonaanbieder. Omdat ik met mijn Telesur kaartje geen mobiel internet tot stand kon krijgen wou ik het eens met een Digicel data kaartje proberen. Kaartje kopen is gelukt maar ik krijg nog steeds geen internet tot stand. Missie 5 ook deels gelukt.

Toen door naar de vreemdelingenpolitie. Hier moest ik mij binnen 8 dagen na aankomst melden voor een stempel die mijn verblijf legaal verlengt met 60 dagen. Op de luchthaven krijg je een stempel voor 30 dagen. Om hier te komen moest ik een aardig stuk buiten de stad zijn. Hier was ik toch echt mijn navigatie voor nodig. Helaas kun je dat stomme ding niet instellen op huisnummer, alleen straatnaam. Belangrijke gebouwen worden niet vooraf aangekondigd op borden langs de weg alleen (als je gelukt hebt) op het gebouw zelf. Ik moest dus op het chaotische verkeer letten en om me heen kijken naar het gebouw van Openbare werken waar de vreemdelingenpolitie zit. Op het laatste moment meende ik door de bomen heen iets van “Openbaar” te zien. Ik ben afgeslagen, heb de auto geparkeerd en op goed geluk het terrein opgelopen. Ik wist toch al niet meer of ik bij de vreemdelingenpolitie of zaken moest zijn. Het eerste de beste kantoor ben ik binnen gestapt maar ik bleek bij zaken te staan, politie zat iets verderop op het terrein. Mooi…. Weet ik ook gelijk waar ik mij moet melden als ik de afspraak bij zaken heb. Bovendien vond ik in het kantoortje 100 srd (ongeveer 22 euro) op de grond. Daar heb ik later mooi wat boodschappen van gedaan. Uiteraard heb ik niet aan de heren voor mij gevraagd of het van hun was hahaha.

Bij de vreemdelingenpolitie heb ik al met al misschien 10 minuten moeten wachten en toen

stempeltje in mijn paspoort weer gaan. Weer iets geregeld, missie 6 geslaagd.

Donderdag, niet echt een missie.

Vandaag doe ik lekker rustig aan. Vanmiddag heb ik een gesprek met de directeur gehad. Beetje kennismaken enzo. Maar ik ging alsnog zonder getekend contract weg aangezien de persoon die dit opstelt al naar huis was. Vrijdag kon ik terug komen om mijn contract te tekenen. Oke, prima, kom ik morgen toch gewoon weer terug… zucht.

Vrijdag, missie zoveel van deze week.

Ik had afgelopen week een afspraak gemaakt bij de bank om een rekening te openen omdat ik dacht dat ik gister mijn contract zou krijgen (had ik trouwens wel om gevraagd maar dat liep dus anders). Ik had daar om 8 uur mijn afspraak en zou pas om 8.30 bij RCR moeten zijn voor tekenen. HR manager begint om 8 uur dus dat ging allemaal niet werken. Om half 8 de bank gebeld of de afspraak verzet kon worden… nee kon niet meer. Toen heb ik die maar afgezegd, gaan had geen zin zonder contract.

Toch moest ik naar de stad. Ik moest weer naar het postkantoor voor plakzegels, ik was die van laatst kwijtgeraakt. Vraag me niet hoe, maar ze waren foetsie. Bovendien moest ik wat postkaarten hebben. De post werkt als volgt hier…… het werkt niet! Dus wat doen de Nederlanders die elkaar kennen onderling… Ze bellen rond als ze naar Nederland op bezoek gaan. Iedereen kan dan post inleveren en vervolgens word het in Nederland op de bus gedaan. Doe je post hier op de bus, moet je maar afwachten of het ooit overkomt. Post verdwijnt hier gewoon. Dit geld ook voor post dat vanuit Nederland gestuurd word. Die post komt open gescheurd over (er word dan gekeken of er geld in zit, dat zit er natuurlijk niet meer in als de post over komt. Er word namelijk vaak geld gestuurd van Surinaamse familie in Nederland naar familie hier), komt pas maanden na versturen over of verdwijnt soms op geheel mysterieuze wijze. Dit zelfde geld voor pakketen. Van Riet mocht ik gelukkig nl-postzegels gebruiken zodat ik ook post kon sturen.

Ook ben ik terug geweest naar Digicel omdat ik het mobiel internet niet voor elkaar kreeg. Zij voerde allerlei dingen in op de tablet waar ik werkelijk zelf nooit uitgekomen was en nu doet ie het !! Ikke happy.

Uiteindelijk is mijn contract getekend en kan ik maandag aan de slag. Oke, ik heb nog geen werkvergunning maar die is in aanvraag. Ik moet wachten op een oproep. Dan moet ik mij daar melden met de officiële documenten. De aanvraag is ingediend aan de hand van de scans die ik gemaakt heb van bv diploma`s en paspoort.

Mijn dag begon afgelopen week meestal zo rond 6.30 / 7.00 uur. Dan werd ik wakker. Daarna weer in slaap vallen is bijna onmogelijk vanwege de hitte. De thermometer in mijn slaapkamer geeft `s avonds vaak zo tussen de 30 - 33 graden aan als ik ga slapen. `s Morgens heb ik hem nog niet onder de 29 gezien. Gelukkig heb ik een ventilator. Die geeft natuurlijk geen verkoeling maar wel luchtverplaatsing wat erg prettig is. Riet heeft een airco in haar slaapkamer maar heeft hem `s nachts nooit aan, on-voor-stel-baar!!

Zo tegen 8 uur eten we samen buiten. Riet doet haar ding daarna, ik de mijne. Soms zitten we uren te kletsen. Vaak zit ik buiten te lezen (heb stapels boeken gekregen van Riet), spelletje te doen of op de laptop een giga blogverhaal te tikken.

De muskieten zijn bijtgraag hier dus ik moet mij regelmatig insmeren. Je trekt hier `s avonds geen lange kleren aan omdat het te koud word maar tegen de muskieten dan zo mogelijk nog actiever zijn dan overdag. Zeker nu de chi-kun-gunya muskiet echt een plaag vormt hier. Je kunt er enorm ziek van worden. Paramaribo heeft 4 ziekenhuizen en ze liggen allemaal behoorlijk vol met mensen die ziek zijn van deze muskiet. De stad doet er van alles aan om het te bestrijden zoals reclamespotjes op tv, ze roepen op om oude spullen waar stilstaand water in kan staan op te ruimen (stad haalt dit dan gratis op) en ze spuiten de straten (ze zijn net langs geweest, wat stinken zeg!). Ze doen er dus van alles aan maar het is te laat op gang gekomen. Het is al een plaag geworden.

`s Middags koken we samen. Riet kan prima koken en soms kookt ze op de fiets zoals ze zelf zegt (eten halen). Daarna is het tijd voor siësta. Na de siësta doen we beide weer ons ding en voor je het weet is het tijd voor avondeten en is de dag alweer voorbij.

Al met al is deze week omgevlogen en heb ik toch van alles kunnen regelen zoals ik gehoopt had.

Afscheidsfeestje

Afscheidsfeestje.

Afgelopen week het ik op het werk afscheid genomen van de bewoners tijdens de koffie `s morgens. Dit bleek toch minder heftig dan mijn laatste werkdag. Voor mijn gevoel heb ik het nu goed afgesloten. Toch blijft het een raar idee dat ik daar niet meer heen hoef. Omdat ik rond het middageten het gebouw verliet waren er weinig mensen die mij hebben zien vertrekken. Toch ben ik nog uitgezwaaid door de receptioniste, de pastor en 1 van de zusters.

Afgelopen weekend heb ik ook mijn afscheidsfeest gehouden voor familie, vrienden, collega`s en buren. Al met al zo`n 60 mensen waren aanwezig. Deze avond was allang gepland voordat ik wist dat ik mijn vertrek uit moest stellen.

De schuur waarin het feest gehouden werd hadden we gezellig aangekleed met lampjes, de Nl en Su vlag van crêpepapier en een paar van mijn eigen palmen. Om er nog meer een Surinaamse sfeer aan te geven heb ik kleden geleend van een Surinaamse kennis. Zij heeft ook geweldig lekkere hapjes gemaakt voor deze avond. Hier kwamen veel positieve reacties op. De hapjes bestonden uit gamba`s, bakabana (bakbanaan) met Surinaamse pindasaus (veel heter dan de pindasaus in Nederland) , pasteitjes, kabeljauwballetjes, kippenboutjes, flensjes met kokos, gevulde eieren en iets met cassave waarvan ik vergeten ben hoe het heet.

Zelf had ik bij een Surinaamse supermarkt in de stad nog bananenchip en cassavechips gehaald.

Ik kan terugkijken op een erg gezellige en geslaagde avond.

Tot het volgende verhaal en bye bye.

P.s Er staan maar weinig foto`s van het feest online. Dit om de privacy voor de mensen die aanwezig waren te bewaken.

Soms zit het mee en soms zit het tegen.

Soms zit het mee en soms zit het tegen. Dat kun je wel zeggen!!

Zo`n 2 weken geleden kreeg ik een mail uit Su waarin stond dat mijn MKV (machtiging kort verblijf oftewel het visum) goedgekeurd was. Whoehoe !!. Om nu te kunnen vertrekken moet ik alleen nog naar het consulaat in Amsterdam om een inreisvisum te halen. Vertrekken kan weer niet met alleen een MKV.

Naar Amsterdam ben ik nog niet geweest, ik neem ergens gelezen te hebben dat het KV (inreisvisum) maar 2 weken geldig is. Dat is dus iets wat ik op het laatst moet regelen als ik definitief een datum van vertrek bepaald heb. Aangezien ik in Su op elk moment dat het mij uitkomt kan beginnen heb ik nog geen ticket geboekt. Bovendien liep ik op dat moment ook nog bij de orthopeed voor mijn knie. De MRI scan die ik 2 weken geleden heb laten maken, wees uit dat mijn meniscus weer stuk was (is nu de 3^e keer al). Gelukkig was het ziekenhuis erg meewerkend vanwege mijn aanstaande vertrek en kon ik 2 weken na de MRI al een kijkoperatie krijgen. Deze heb ik gister gehad. Nu heb ik in ieder geval alle tijd om weer eens een stukje te schrijven.

Consequenties voor mijn geplande vertrek heeft het echter wel. Ik was eigenlijk van plan om eind deze maand te vertrekken. Dat stel ik nu maar met 2 weken uit. Ik wil immers goed hersteld zijn. De geplande datum is nu 11 oktober. Ik heb nog niets geboekt. Er gaan zoveel vluchten per week die kant op dat als ik boek ik nog een ticket voor dezelfde week kan krijgen. Eerst maar eens kijken hoe mijn herstel gaat.

Omdat ik geopereerd moest worden, moest ik ook eerder stoppen met werken. Mijn laatste werkdag heb ik nu afgelopen weekend gehad ipv eind van deze week. Collega`s hadden de zusterpost helemaal versierd. Zoooo lief van ze!! Ik heb in 11 jaar tijd blijkbaar toch indruk gemaakt…. Hahaha. Ik vond het maar niets, die laatste werkdag. Veel bewoners die lieten merken het helemaal niet leuk te vinden dat ik weg ging. Ik heb me groot proberen te houden maar bij sommige bewoners brak ik toch. In al die jaren bouw je een band op met de bewoners. Met de een meer dan met de ander. Sommigen ken ik al vanaf de eerste dag dat ik binnen liep…. Het zijn bijna allemaal bewoners die tegen de 90 jaar lopen of er al overheen zijn (sommigen zelfs ver overheen). De wetenschap dat ik de meesten waarschijnlijk niet weer ga zien, maakt me verdrietig. Ik ben niet zo goed in definitief afscheid nemen. Dat word nog wat als ik vrijdag ECHT afscheid van de bewoners ga nemen tijdens de koffie.

Maar er is ook iets leuks om naar uit te kijken. Mijn afscheidsfeest aankomend weekend!! Een Surinaamse vrouw die ik ken maakt lekkere hapjes en ik heb bij een Surinaams supermarktje in de stad wat chips gehaald. Zo kan ik het feest een Surinaams tintje geven. Ik verwacht zo`n 60 a 70 personen dus dat word vast een super gezellig feest !! Ik heb er in ieder geval enorm veel zin in.

Toedeloe.

Hoe het begon.

Hallo allemaal,

De meesten van jullie kennen mijn verhaal ondertussen wel. Voor degene die het niet / of niet helemaal kennen volgt hier een uitgebreide versie:

In Maart 2014 ben ik voor een groepsrondreis 16 dagen in Suriname op vakantie geweest. De vakantie was super, de groep was super, het land was super, de bevolking was super, het klimaat was super (droge tijd) en (ook super) ze spreken er Nederlands! Een top-vakantie dus.

Al jaren loop ik met de gedachten om eens te gaan werken in het buitenland, eens kijken hoe dat is, hoe het daar gaat en een leuke ervaring opdoen. In eerste instantie had ik bij een hulporganisatie willen werken maar daar bleek ik het opleidingsniveau in de zorg niet voor te hebben. Bovendien had ik toen een eigen huis, een relatie en maakte ik graag verre reizen. Ik had natuurlijk een paar maand vrijwilligerswerk in bv Afrika kunnen gaan doen maar dat moet je veelal zelf betalen en ja… ik zat wel met een hypotheek die betaald moest worden. Financieel was dit gewoon niet haalbaar. Ik heb mij erbij neergelegd, er verder niet meer over gehad en het idee diep weggeborgen in mijn gedachten.

Tijdens deze vakantie in Su kwamen mijn diep weg gestopte gedachten weer boven dobberen. Eenmaal thuis ben ik er verder over na gaan denken. ‘Als ik dit nog steeds wil, zou Su wel een land zijn waar ik mij zou kunnen redden en thuis zou kunnen voelen’ dacht ik. Je begint op internet wat dingen uit te zoeken, wat kost huisvesting (antwoord: veel), hoe zit het met de visum aanvraag (enorme papierwinkel en voor je het weet ben je tig euro lichter) en heeft Su een minimumloon (antwoord: nee)? Daarna ben ik maar eens gaan kijken of er überhaupt wel banen in de zorg zijn daar. Nou, dat bleek geen enkel probleem. Ik heb 4 of 5 sollicitaties per mail verzonden, sommigen open, sommigen gericht op een vacature.

Ik wist ondertussen wel hoe het was om met een groep anderen in Su te zijn, maar wist niet hoe ik het er alleen zou vinden. Om daar achter te komen ben ik begin juni voor 2,5 week terug geweest (grote regentijd), alleen. Ik had een huisje gehuurd waar een fiets bij was. Nu is fietsen absoluut niet mijn hobby (zal niemand verbazen) en ze rijden er links maar ik ben er bewust een paar keer met de fiets op uit geweest. Het verkeer in Su is nog net geen nachtmerrie (in Afrika heb ik het erger gezien) maar echt veilig op een fiets voelde ik mij niet. Alles gaat over 1 weg, voetgangers, fietsers, brommers en auto`s. Stoepen zijn zeldzaam en van fietspaden hebben ze nog nooit gehoord. Ik heb dan ook de drukkere wegen vermeden. Als ik verder weg moest, belde ik gewoon een taxi.Mijn verblijfalleen is mij prima bevallen.

Tijdens mijn verblijf daar heb ik me suf gebeld en gemaild om afspraken te krijgen voor sollicitatie gesprekken. Ik had de mails met sollicitaties niet al te lang voor mijn 2^e vertrek verstuurd. 1 ding moeten jullie weten over Su…. de meesten hebben hier een instelling van “lukt het vandaag niet, komt het morgen wel en anders volgende week”. Ik had al wel 2 reacties op mijn sollicitatiemails. In 1 stond dat er binnen 14 dagen gereageerd zou worden en 1 waarin stond dat ze altijd zaten te wachten op personeel waarop ik reageerde dat ik in juni in Su zou zijn en graag een oriëntatie gesprek wou. Op het antwoord daarop heb ik 2 weken moeten wachten…… Verder heb ik nog een 3^e bedrijf een aantal keer gebeld die elke keer toezeiden dat ze die zelfde dag nog terug zouden bellen. Uiteindelijk kreeg ik half juli per mail het bericht dat ze op dat moment geen werk voor mijn hadden.

Wat mij wel gelukt was, was dat oriëntatie gesprek. Hier ben ik heen geweest, het was een goed gesprek maar ik hoopte ook nog op een gesprek ergens anders (dat bedrijf dat binnen 14 dagen zou reageren maar waar ik na 2,5 week zelf maar achteraan gegaan ben omdat ik nog niets gehoord had). Na veel gestress, gebel en heen en weer gemail heb ik op de laatste werkdag dat ik in Su was, een sollicitatiegesprek gehad bij het bedrijf waar ik mijn zinnen op gezet had. En ja hoor….. ik werd aangenomen !!! En dat zonder op dat moment iets te hoeven tekenen.

En toen had ik ineens een baan in Paramaribo, Suriname…. Slik…. Wat nu…..?

Ga ik dan echt mijn vaste baan die ik al ruim 11 jaar heb, opzeggen….? Ga ik echt mijn niet al te enthousiaste thuisfront (oke, mijn zusje was wel enthousiast) achterlaten….? Ga ik echt in mijn eentje dit avontuur aan….?

Durf ik dat…..? Wil ik dit echt doen….? Wat als ik het niet kan….? Wat als……?

Wat als…..? AAAAAAAHHHHH !!

Oke, geen paniek !!!!

Ja ik ga dit doen. Als ik het nu niet doe, gaat het er echt nooit meer van komen, nu doorpakken en niet zeuren. Er is geen hypotheek meer, geen relatie meer….. niets houd me nog tegen!

Mijn motto: Je kunt beter spijt hebben van dingen die je gedaan hebt, dan spijt hebben van dingen die je niet gedaan hebt.

Ik weet niet of ik de naam van het bedrijf hier mag noemen dus voor de zekerheid doe ik het maar niet. Het is iig een soort polikliniek / medisch centrum. Het loon is erbarmelijk laag. Huisvesting in Paramaribo is duur maar de levensmiddelen zijn goedkoper dan in Nederland. De prijs van woningen zijn wel gestegen de laatste jaren maar de lonen niet. Het verschil is dus groot.

Eind Juni was ik weer thuis en ben ik gelijk begonnen met de benodigde documenten te verzamelen voor mijn MKV (machtiging kort verblijf) aanvraag. Voor mijn vertrek had ik al half om half uitgezocht wat ik daarvoor moest doen. Deze had ik vrij snel in orde waardoor alles op de post naar het consulaat in Amsterdam gestuurd kon worden.

Een MKV is 3 maand geldig. Hoe het allemaal zit met verlengen enzo, weet ik niet maar daar word ik in Su mee geholpen als ik daar ben.

Momenteel is alles doorgestuurd naar Paramaribo en is het wachten op goedkeuring. Dit kan al met al 3 maand duren. Pas als mijn MKV binnen is, kan ik naar Amsterdam om bij het consulaat een inreisvisum te halen. Mijn vertrekdatum is dus afhankelijk van wanneer mijn MKV binnen is.

Ik krijg veel vragen over hoe ik daar ga wonen.

- Ik zou intern kunnen maar voel er weinig voor om 24/7 op mijn werk te zijn. Bovendien vind ik de huurprijs van een kamer daar wat aan de dure kant.

- Ik heb nog een lijntje uit staan via, via, via. Hier moet ik nog de huurprijs van horen.

- Er woont een kennis waar ik een tijdje mag logeren. Zij woont al ruim 40 jaar in Su.

- En ik kan een verdieping huren van een andere bekende. Helaas ligt deze woning aan de andere kant van de stad wat niet heel handig is.

Ik ben van plan om bij die kennis te beginnen en van daar uit verder te kijken. Zo heb ik de mogelijkheid om eerst woningen te gaan bekijken voor ik wat toezeg.

Groetjes Ilse